Ksiądz A przeniósł się z wielkiego miasta do środka puszczy. Jego nowa parafia liczy ponad pięciuset mieszkańców – tamtejsza ludność musi mieć proboszcza, więc posłuszny kapłan oczywiście pojechał. W żaden sposób nie narzeka na – co sugerują niektórzy – zesłanie.

Jako wspólnota wiernych Kościoła katolickiego również mamy dużą i małą tradycję. Ta pierwsza to na przykład choinka na Boże Narodzenie, wigilijny stół, koszyczek ze święconką, pisanki, listopadowe nawiedzanie cmentarzy… To są owe „starodawne pieśni”, które jeszcze wszyscy znamy i śpiewamy razem.

Proces wdrukowywania Roberta Biedronia w polską politykę trwa nie od dziś. Warto się przyjrzeć z bliska przebiegowi tej bez wątpienia doskonale zorganizowanej akcji. Słuchając tego, co mówi się dziś o Biedroniu, można z łatwością dostrzec, że jego seksualne preferencje, ideologiczny homoaktywizm i związane z nim działania zostały oddzielone grubą kreską.

A już myślałem, że wieki średnie przestały być chłopcem do bicia. Przecież panuje moda na rycerzy, na Grunwald, nawet na Koronę królów… Ale stereotyp wygrywa. Wciąż słychać, na przykład, o rzekomo głoszonej wówczas przez Kościół płaskości ziemi. Tę bzdurę powtarza nawet profesor filozofii, która – kto jak kto! – powinna wiedzeć, że w średniowieczu nauczano, iż ziemia jest kulista.