Miewamy czasami takie koszmary, po przebudzeniu z których przez dłuższą chwilę musimy dochodzić do siebie. Zanim rozum oddzieli marę od rzeczywistości, tkwimy jakby w półśnie czy może śnimy na jawie. Wtedy ułuda wydaje się bardziej prawdziwa niż realność, a całkowite wybudzenie staje się upragnionym odkupieniem. Choć z resztek niepokoju trudno się do końca wyzwolić…

Czy obecna pandemia, która uwydatniła słabości globalizacji, spowoduje, iż nastąpi odwrót od niej? Nic bardziej mylnego. Globalizacja w szybkim tempie przechodzi na wyższy poziom: fuzji świata wirtualnego z fizycznym.

Tętniące niegdyś życiem centra handlowe świecą pustkami. Zamknięte kawiarnie, restauracje, banki i zakłady usługowe. Szkoły bez uczniów, biura bez pracowników. I to, co dla katolika jest szczególnie dojmującym znakiem tego czasu – niemal zupełnie puste kościoły. Na wyludnionych ulicach samochody policyjne, z których megafonów płyną nieustannie wezwania: Zostańcie w domach, nie wychodźcie na zewnątrz, trwa epidemia.

Rok 2020 wyznaczył nieoczekiwanie symboliczny kres pewnej epoki. Światowa gospodarka już nigdy więcej nie będzie taka sama. Gdy w styczniu i lutym cały świat przyglądał się dramatycznym scenom walki, jaką Chiny i pozostałe kraje azjatyckie toczyły z rozwijającą się epidemią,
wielu osobom przychodziło pewnie na myśl to, że Daleki Wschód spotkało spore nieszczęście mogące zachwiać jego gospodarką. Po kilku tygodniach okazało się, że prawdziwe epicentrum pandemii przeniosło się do Europy Zachodniej i Stanów Zjednoczonych, błyskawicznie rzucając całą półkulę zachodnią na kolana.