Życie człowieka nie podlega wycenie

Czy ewolucja choroby uprawnia lekarza do działań przeciw choremu, na przykład, do podjęcia kroków mających na celu wykorzystanie ciała chorego dla ratowania kogoś innego, przy jednoczesnym przewidywaniu, że spowoduje to zgon dawcy? Odpowiedź na to pytanie jest negatywna – stwierdza ksiądz profesor Tomasz Kraj, bioetyk, kierownik Katedry Teologii Życia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, w rozmowie z Kajetanem Rajskim.

Zazwyczaj sprzeciwu moralnego nie budzi transfuzja krwi czy oddanie jednego z parzystych narządów, na przykład: nerki. Problem zaczyna się w sytuacji pobrania nieparzystego fragmentu ciała od jednej osoby, aby przekazać go drugiej osobie. Czy jeśli istnieje jakakolwiek szansa, że człowiek, od którego lekarze chcą pobrać narządy, może przeżyć, etycznie dopuszczalne jest całkowite zaprzestanie podtrzymywania jego życia w celu pobrania odpowiednich tkanek?

– Nie! Nigdy nie jest etyczne pozbawianie kogoś życia, aby ratować innego człowieka. Nie jest także etyczne rozwiązanie, w którym stan zdrowia dawcy miałby się jakoś poważnie pogorszyć poprzez dawstwo organu lub tkanki. Nawet jeśli ktoś dla ratowania ukochanej osoby chciałby oddać tkankę lub organ i przez to oddanie poważnie pogorszyłby się stan jego zdrowia, to lekarz przeprowadzający taką operację musiałby dokonać poważnego zranienia osoby chcącej oddać swój organ lub tkankę, co jest działaniem etycznie niepoprawnym i sprzecznym z etosem lekarza. Z etycznego punktu widzenia mielibyśmy tu więc użycie złych środków do dobrego celu, zatem działanie takie w całości stawałoby się moralnie naganne...