„Niewiasta zaś niech będzie poddana swemu mężowi, bowiem mąż jest głową żony, głową zaś męża sprawiedliwego Jezus Chrystus” (Ef 5, 22 n.) (…). Miej tedy respekt przed własnym mężem, niewiasto, i szanuj go; jemu tylko staraj się podobać i bądź gotowa zawsze mu służyć.
Ręce twe niech będą zajęte wełną, a myśl twoja wrzecionem, zgodnie z tym, co czytamy w księdze Mądrości: „Któż znajdzie niewiastę stateczną? Nad perły wyższa jest cena jej: bowiem serce męża ufa jej, zaopatrzenia jej nie braknie; wspomaga bowiem we wszystkim męża swego i dba o to, by nie cierpiał niedostatku w życiu swoim. Wełnę i len pięknie przerabia rękami swymi. Rządzi wszystkim doskonale, ściągając z dala, niby okręt kupiecki, bogactwa swoje (…).” (Prz 31, 10—14). Oto jak bardzo chwali Pan Bóg niewiastę skromną, kochającą męża, wierną i starającą się podobać Bogu.
Nie strój się niewiasto, by się podobać obcym mężczyznom; nie upinaj sobie fryzury niby jakaś kokietka, nie noś sukien, jakie zwykły nosić zalotnice, ani sandałów, jakie one noszą, byś nie wabiła ku sobie takich, co się łatwo dają złapać na podobne rzeczy. Chociażbyś bowiem swym postępowaniem nie doprowadziła do popełnienia grzechu nieczystego, to jednak grzeszyłabyś prowokowaniem w mężczyźnie pożądania ciebie. Jeślibyś zaś już grzech popełniła, to nie tylko sama utraciłabyś życie w oczach Bożych, lecz także stałabyś się współwinna śmierci duchowej owego mężczyzny. Co więcej, raz zgrzeszywszy z jednym, nie powstrzymałabyś się z pewnością w przyszłości przed grzeszeniem również z innymi. Wszak czytamy w księdze Mądrości: „Gdy niegodziwiec zabrnie głęboko w przestępstwa, lekce je sobie waży, aż ściągnie na siebie hańbę i sromotę” (18, 3).
Wesprzyj nas już teraz!
(…) Jeśli tedy jesteś prawdziwą chrześcijanką, staraj się podobać tylko swemu mężowi; w tym celu, gdy wychodzisz na ulicę, zasłoń sobie twarz szatą, by w ten sposób ukryć piękność swoją. I nie maluj twarzy, jaką ci z natury dał Bóg. Idąc zaś miej wzrok spuszczony ku ziemi, suknia zaś niech zakrywa całą twą postać.
Nie chodź do łaźni, gdzie kąpią się mężczyźni; gdy w mieście lub na wsi jest osobna łaźnia dla kobiet, niewiasta wierząca nigdy nie kąpie się wspólnie z mężczyznami. Wszak skoro przed obcym mężczyzną zakrywasz twarz, to jakże mogłabyś wraz z nim przebywać w kąpieli? Jeśli zaś nie ma osobnej łaźni dla kobiet i zmuszona jesteś kąpać się we wspólnej łaźni z mężczyznami – co właściwie sprzeciwia się naturze – to przynajmniej rób to przyzwoicie, skromnie i z umiarem. I nie często, ani nie za długo, a przede wszystkim nie w południe; najlepiej wieczorem, koło godziny dziesiątej, bo przecież jako niewiasta wierząca powinnaś za wszelką cenę unikać oczu ciekawych i głupich gapiów, których nigdy nie brak w łaźniach.
W stosunkach z ludźmi, zwłaszcza z mężem, nie bądź kłótliwa. Jako chrześcijanka musisz raz na zawsze pozbyć się tej przywary, bo jeśli twój mąż jest poganinem, będzie gorszył się z ciebie i bluźnił przeciwko Bogu, a wtedy ty sama zasłużysz na potępienie ze strony Boga, w myśl słów Pisma: „Biada temu, przez kogo poganie bluźnią imieniowi Bożemu” (Iz 52, 5); jeśli zaś twój mąż jest tak jak ty chrześcijaninem, będzie musiał powtarzać słowa Pisma: „Lepiej mieszkać na pustyni, niż z niewiastą gadatliwą i kłótliwą” (Prz 21, 19). A więc niewiasty, wyznawajcie swą religię przez swą skromność i łagodność, abyście pociągały do wiary i utwierdzały w niej całe swe otoczenie, zarówno mężczyzn, jak kobiety.
Didaskalia, czyli katolicka nauka Dwunastu Apostołów i świętych uczniów Zbawiciela naszego, w: Antologia Literatury Patrystycznej, red. Ks. Marian Michalski, PAX, Warszawa1975, s. 318.
PODCAST. CZYTA JAN MONIAK
