Zabić kobietę w kobiecie

Niektórzy psychoanalitycy twierdzą, nie bez podstaw zresztą, że w dobie postmodernizmu „ulotniło się” ojcostwo. Co jednak jest przyczyną tego „ulotnienia”? Rozstrzygającą rolę w tej kwestii odegrała rewolucja feministyczna – silnie nacechowana duchem antychrześcijańskim.

W okresie średniowiecza kobieta cieszyła się najwyższym w dziejach uznaniem – a to dlatego, że między mężczyzną a kobietą nie było żadnej wrogości. Teza, zgodnie z którą mężczyzna i kobieta muszą być sobie równi (tracąc całą harmonię i piękno swej odmienności i komplementarności) wywodzi się z laickiego sposobu myślenia, zbuntowanego przeciwko Bożym prawom.

W świecie zwierząt wszystko ma ład i harmonię. Układ sił między różnymi gatunkami zapewnia przetrwanie, bez wrogości i rywalizacji między samcami i samicami jednego gatunku. Tak samo powinno być z ludźmi – stworzonymi dodatkowo na obraz i podobieństwo Boga. Ale to właśnie z buntu przeciwko prawom natury wpisanym w stworzenie, a zatem – z buntu wobec praw Bożych bierze się wrogość między mężczyzną a kobietą. Stąd pochodzi niechęć między obiema płciami – stąd podział, rozbicie, schizofrenia i wola pogmatwania tego, co w istocie rzeczy jest uładzone.

W średniowieczu, kiedy panowała świadomość, że wszechświat należy do Boga (a na ziemi, w cywilizacji chrześcijańskiej panowała harmonia Jego stworzenia), nie zajmowano się równością płci, lecz zaprawiano się w sile bycia mężczyzną i w sile bycia kobietą, przy wzajemnym uzupełnianiu się i wspólnym działaniu – we wzajemnym szacunku. Nie kiedy indziej zresztą, jak właśnie w średniowieczu kobiety osiągały poziom wielkiej władzy i ogromnej odpowiedzialności jako królowe, arystokratki i przeorysze.

Właśnie z tego dogłębnie chrześcijańskiego odczucia (mającego swe źródło w najwyższej godności, jaką Bóg obdarzył swoją Matkę) zrodził się w średniowieczu wielki kulturowy szacunek dla kobiety (to wszak czasy dwornej miłości i słodkiego nowego stylu). Kobietę otaczano szacunkiem za to, czym jest – istotą, która z właściwej sobie natury została bardziej wywyższona duchowo niż mężczyzna. Wizja ta ukształtowała się nie bez wpływu filozoficzno‑religijnych poglądów średniowiecznej scholastyki: myśli świętego Tomasza z Akwinu, mistyki świętego Bonawentury, a także rozważań Arystotelesa.

Tę dogłębnie duchową konotację kobiecości uwypuklił Dante Alighieri, ukazując kobietę wiodącą duszę mężczyzny ku oczyszczeniu, aby stał się on bardziej godny Bożej Miłości. Taką rolę – zarazem przewodniczki i katharsis – odegrała Beatrycze. To rola diametralnie przeciwstawna wobec ideologii feministycznej, całkowicie skupionej na immanencji.