Z karabinem i aparatem

Podpułkownik Leopold Oleniuk był podczas drugiej wojny światowej obrońcą twierdzy Tobruk i dowódcą baterii artylerii przeciwpancernej podczas walk o Monte Cassino, Ankonę i Bolonię. Z frontu przywiózł około sześciuset wykonanych przez siebie zdjęć oraz kilka notatników, w których na bieżąco opisywał wydarzenia.

Z tym aparatem przebyłem szlak bojowy przez Bilski Wschód i Włochy – Leopold Oleniuk, szczupły dziewięćdziesięcioczterolatek, powitał mnie w swoim domu w Kłodzku z przedwojennym aparatem fotograficznym marki Certix z charakterystycznym harmonijkowym mieszkiem obiektywu w ręku.

Pan Oleniuk przed wojną był nauczycielem w Samborze (siedemdziesiąt pięć kilometrów na południowy zachód od Lwowa), sportowcem, absolwentem Szkoły Podchorążych Rezerwy 22 Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu. We wrześniu 1939 roku powołany z rezerwy, walczył jako podchorąży 5 Pułku Strzelców Podhalańskich w okolicach Drohobycza i Tuhanowicz. Po klęsce wrześniowej przedostał się wraz ze swym oddziałem na Węgry, gdzie internowany przebywał w obozie dla oficerów w Komarom.

– Z obozu internowania uciekłem wraz z kolegami w kwietniu 1940 roku. Przez port w Splicie, w Chorwacji, dostaliśmy się do Libanu, a potem do Syrii, gdzie wstąpiliśmy do Brygady Strzelców Karpackich (późniejszej Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich). Stacjonowaliśmy w Palestynie i Egipcie. Po ćwiczeniach bojowych w warunkach pustynnych, zostaliśmy pod koniec sierpnia 1941 roku oddelegowani do twierdzy Tobruk.