Z Canterbury do Rzymu

Ordynariaty dla byłych anglikanów (na razie trzy: w Anglii z Walią, w USA z Kanadą oraz w Australii) zostały powołane na podstawie konstytucji apostolskiej Anglicanorum Coetibus Ojca Świętego Benedykta XVI wydanej 4 listopada 2009 roku. Są niezależną jednostką administracji kościelnej zrzeszającą byłych anglikanów, pochodzących zarówno z głównego nurtu anglikańskiego tzw. Wspólnoty Anglikańskiej, której honorowym prymasem jest anglikański „arcybiskup” Canterbury, jak i innych wspólnot anglikańskich – tzw. Kościołów Kontynuujących – które już wcześniej, na skutek zmian, jakie zakradły się do anglikańskiej teologii (między innymi święcenia kapłańskie dla kobiet czy liberalny stosunek do grzechu homoseksualizmu), zerwały więź z głównym nurtem tej konfesji. Nowość w stosunku do dotychczasowej praktyki Watykanu, którą przyniosła owa konstytucja apostolska, stanowi fakt, że konwersji mogą dokonywać równocześnie całe parafie łącznie z ich dotychczasowymi duszpasterzami – którzy po krótkim, najczęściej dwu- bądź trzymiesięcznym przygotowaniu zostają wyświęcani na katolickich księży i kierowani na dwuletnie studia dokształcające, by w pełni poznali katolicką naukę. Dzięki takiej „szybkiej ścieżce” kapłani ci praktycznie nie przerywają opieki nad swą dotychczasową trzodą, wraz z którą zdecydowali się „przepłynąć Tyber”.