Wznieśmy im panteon godny ich wielkości!

Stosunek do powstania antykomunistycznego w Polsce w latach 1944-1956 i do jego bohaterów – Niezłomnych Żołnierzy Wyklętych, wyznacza wyraźną linię podziału. Z jednej strony: odwołanie do tradycji Niepodległej Rzeczypospolitej – państwa, którego początek stanowi przyjęcie chrztu w roku 966 – oraz całego systemu wartości, ładu moralnego i tożsamości na tym budowanej; z drugiej: do zaprzaństwa, zdrady narodowej, służby u obcych i destrukcji porządku, który kształtuje cywilizację łacińską.

Zrodzona przy okrągłym stole wedle scenariusza komunistycznej policji politycznej III RP wielokrotnie dawała przykłady, i to w każdym wymiarze, że bliżej jej do zaprzaństwa i zdrady niż do tradycji Niepodległej. Po roku 1989 część Polaków miała prawo jeszcze się łudzić co do głównego nurtu formacji kształtujących III RP, bo przecież wywodziły się one z ruchu „Solidarności”. Jednak po 4 czerwca 1992 roku nie mogło już być żadnych wątpliwości, a momentem przełomowym okazało się odejście Ojca Świętego Jana Pawła II – wtedy wolno było już wszystko. Obrazu całości zaś dopełnił stosunek do dramatu 10 kwietnia 2010 roku. III RP objawiała w pełni swoje oblicze – antynarodowego bytu kolonialnego, państwa istniejącego tylko teoretycznie – a jej główny cel najtrafniej, a zarazem najłagodniej jak tylko można oddał tytuł jednej z wydanych niedawno książek: Wygaszanie Polski.