Wyspa przypraw i herbaty

Starożytni Grecy nazywali ją Taprobane, Persowie – Serendib, a Portugalczycy – Ceilão; Perła Oceanu Indyjskiego, Łza Indii – tymi mianami określana bywa urzekająca swą egzotyką wyspa. Dzięki swym złotym plażom, błękitowi otaczających ją wód, malowniczym plantacjom herbaty i gęstym lasom deszczowym, dzięki bogatej, wielowiekowej historii i kulturze Sri Lanka (w sanskrycie: Czcigodna Wyspa) to jedno z bardziej urokliwych miejsc na ziemi.

Już w dzieciństwie fascynowała mnie dźwięczna nazwa Cejlon: potrafiłam godzinami wpatrywać się w mapę Oceanu Indyjskiego i zastanawiać się, jak naprawdę wygląda ta tropikalna wyspa. W lutym tego roku dane mi było przekonać się o tym na własne oczy. Od przyjaciół, którzy dotarli na Sri Lankę przede mną, nasłuchałam się opowieści, które obfitowały w pasjonujące opisy przemieszczania się po wyspie. Słyszałam historie o tym, że niektóre pociągi niemal rytualnie psują się na trasie, a przyzwyczajone do tych awarii słonie wychodzą z lasu, aby dać się karmić podróżnym; słyszałam o pociągach, których opóźnienie podaje się w dość osobliwych jednostkach typu: „ćwierć dnia”, „pół dnia” itd. W ostatnich latach jednak stan lankijskich dróg i kolei bardzo się poprawił, przez co niedane mi było doświadczyć ani awarii, ani opóźnień, niemniej podróżowanie po Sri Lance jest atrakcją samą w sobie.

Przede wszystkim należy się wyzbyć europejskiego wyobrażenia w odniesieniu do czasu potrzebnego na pokonanie kilkunastu lub kilkudziesięciu kilometrów – na Cejlonie wszelkie podróże trwają znacznie dłużej niż na Starym Kontynencie. Podróże pociągiem należą do najbardziej malowniczych, niektóre składy zdają się pamiętać czasy kolonialne, a bilety – tekturowe prostokąty z dziurką – przywodzą na pamięć te, które sprzedawano w kasach PKP jeszcze kilkanaście lat temu.

Autobusem można dojechać niemal wszędzie – pojazdy w większości są mocno zdezelowane, zawsze jednak działają w nich głośniki, z których dudni „bollywoodzka” muzyka, a świetnie wyszkoleni kierowcy nic sobie nie robią z niefunkcjonujących wskaźników na desce rozdzielczej albo z obluzowanej przedniej szyby autobusu – po ­prostu na każdym dłuższym postoju dolewają z butelki wodę do parującej chłodnicy i z szerokim uśmiechem witają wsiadających. Uśmiech jest zresztą na Sri Lance wszechobecny – lokalna ludność jest niezwykle przyjazna i bezinteresownie życzliwa turystom. Na krótszych trasach można się poruszać tuk‑tukami, czyli popularnymi w Azji południowo‑wschodniej trójkołowymi pojazdami, które pełnią rolę taksówek; choć wielu spośród ich właścicieli zapewne nie jest z zawodu taksówkarzami, chętnie podwożą przyjezdnych w żądane miejsce, by w ten sposób zasilić swój budżet.

Uroczy chaos

Osoby podróżujące po Sri Lance już po kilku dniach utwierdzają się w przekonaniu, że planowanie przestrzenne nie jest mocną stroną tubylców. Pewnego dnia spotkałam w miejscowości Negombo dwoje zdezorientowanych Niemców...