Watykańskie deja vu?

Zakończone niedawno XIV Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów na temat Powołanie i misja rodziny w świecie współczesnym w bardzo wielu aspektach przypominało Sobór Watykański II – czemu w zasadzie trudno się dziwić, gdyż duch aggiornamento tak głęboko wżarł się już w mentalność Kościoła, że trudno sobie wprost wyobrazić, by jakiekolwiek dziś zgromadzenie eklezjalne nie było na wzór i podobieństwo ostatniego concilium ekumenicznego. Ten sam zamęt pojęciowy, te same wewnętrzne sprzeczności, ta sama niepewność jutra…

Pośrodku rzesza biskupów spodziewających się rzetelnej debaty nad możliwościami umocnienia pozycji Kościoła w świecie współczesnym i potwierdzenia w nim niezmienności nauki Jezusa Chrystusa (niewykazujących się jednakowoż nadmierną inicjatywą), a po bokach dwie skrajne mniejszości usiłujące przeciągnąć bezwładną większość na swoją stronę: po lewej „sojusz reński”, czyli grupa ordynariuszy diecezji leżących głównie nad Renem, po prawej zaś – Coetus Internationalis Patrum, czyli międzynarodowa grupa ojców dostrzegających wywrotowe zamiary nadreńskich hierarchów i usiłująca ratować przed nimi zarówno samo zgromadzenie, jak i Kościół w ogóle. Czy powyższa sytuacja, zaistniała pół wieku temu podczas Vaticanum II, nie wygląda znajomo? Zwłaszcza po słowie wyjaśnienia, iż przywódcy „sojuszu reńskiego” to osobiści przyjaciele papieża mianowani przezeń moderatorami zgromadzenia…?