Tu es Petrus!

Proces antychrześcijańskiej, egalitarnej i gnostyckiej Rewolucji, która przez wieki niszczyła i podkopywała budowany z mozołem porządek cywilizacji chrześcijańskiej, zaczął się u schyłku średniowiecza niczym innym jak atakiem na papiestwo. Pycha wytworzyła ducha zwątpienia, swobodę dociekań i naturalistyczną interpretację Pisma Świętego. Wywołała bunt przeciw władzy kościelnej, wyrażony we wszystkich sektach przez zaprzeczenie monarchicznego charakteru Kościoła powszechnego, a konkretnie przez rewoltę przeciwko papiestwu – pisał Plinio Corrêa de Oliveira.

Ten sam duch pychy, egalitaryzmu i zmysłowości nie gaśnie w sercach wrogów Kościoła i w naszych dniach wybucha, aby – tak jak przez wieki – obrać sobie za cel zniszczenie prymatu Piotrowego. W istocie swej jest to atak na hierarchiczną strukturę Kościoła i samą zasadę władzy, której zwieńczeniem jest osoba papieża. Przez ostatnie tygodnie byliśmy świadkami bezpardonowych ataków na następcę Księcia Apostołów, który nie poddając się rozszalałym falom współczesności ośmiela się przycumować łódź Piotrową do brzegów wierności odwiecznemu nauczaniu Kościoła Świętego. I za tę właśnie wierność w sprawach wiary i moralności zostaje dziś poniżany nie tylko przez świat, ale nawet niektórych spośród tych, którzy jako bracia w biskupstwie winni go wspierać w wypełnianiu powierzonej mu przez Chrystusa misji.

Jakże przejmująco w tym papieskim osamotnieniu zabrzmiały słowa Benedykta XVI wypowiedziane podczas modlitwy na Anioł Pański w uroczystość Katedry Św. Piotra, która – jak zauważył – symbolizuje władzę Biskupa Rzymu, powołanego do pełnienia szczególnej posługi wobec całego Ludu Bożego. Papież przypomniał w tej wypowiedzi, że zaraz po męczeństwie świętych Piotra i Pawła, uznana została prymasowska rola Kościoła Rzymu w całej wspólnocie katolickiej, rola poświadczona już w II wieku przez św. Ignacego Antiocheńskiego (Do Rzymian, Wstęp: Funk, I, 252) i przez św. Ireneusza z Lyonu (Przeciw herezjom III, 3, 2-3).