Transplantacyjna puszka Pandory

Sformułowanie w roku 1968 przez tak zwaną Komisję Harwardzką kryterium braku samodzielnego działania mózgu jako wystarczającego dla stwierdzenia zgonu pacjenta otworzyło de facto nową epokę w dziejach medycyny. Chociaż od tamtej pory ukazało się wiele prac kwestionujących naukowość tej definicji, puszki Pandory nie udało się już z powrotem zatrzasnąć.

– Córka i tak będzie warzywem – usłyszeli rodzice jedenastoletniej Agnieszki Terleckiej, która zrzucona przez konia trafiła przed dwunastoma laty do szpitala w Pile. Trzy doby po wypadku ordynator nalegała, by narządy dziewczynki mogły posłużyć do transplantacji, lecz nie zgodziła się na spełnienie jedynego warunku, jaki postawił ojciec: chciał on wiedzieć, do kogo trafią organy.

– Wcześniej pytali moją mamę, ile miałam punktów przy porodzie, czy chorowałam. Lekarka pytała o moje płuca, o ogólny stan zdrowia przed wypadkiem. Moja mama myślała, że to były pytania zadawane w dobrej wierze, by określić, ile mam szans na przeżycie. Potem zrozumieliśmy, że oni tak naprawdę chcieli sprawdzić, jak będą przydatne moje organy – wspominała po latach Agnieszka Terlecka w rozmowie z Telewizją Trwam...