Szwindel ateistycznego komunizmu

Słusznie powiedział Cyceron, że historia jest nauczycielką życia. Nic bardziej nie pomaga w zrozumieniu rozmaitych aspektów obecnej rzeczywistości niż analiza analogicznych sytuacji z przeszłości.

Herezje, jak powszechnie wiadomo, powstawały jak grzyby po deszczu przez całe dwadzieścia wieków historii Kościoła katolickiego. Najnowszą z nich jest progresywizm – kiepsko zakamuflowane odrodzenie modernizmu potępionego przez świętego Piusa X na początku XX wieku.

Opinia publiczna ma zazwyczaj niejasne pojęcie o oddalaniu się rozmaitych heretyckich prądów od Kościoła. Na przykład, większość ludzi sądzi, że odejście Lutra przebiegło w czterech etapach: 1) najpierw wymyślił on doktrynę opozycyjną wobec katolickiej; 2) następnie, zdawszy sobie sprawę z ideologicznego kontrastu, zbuntował się, odszedł od Kościoła i założył sektę ewangelicką; 3) wskutek tego Kościół zagroził mu ekskomuniką, jeśli nie wyrzeknie się swoich błędów; 4) Luter jednak obstawał przy swoim stanowisku, został ekskomunikowany i tak oto dokonał się rozłam. Wynika z tego, że Marcin Luter opuścił Kościół dlatego, że chciał oraz kiedy chciał i jak chciał. Opuścił go jak syn marnotrawny dom swojego ojca – otwarcie, szczerze go zawczasu powiadamiając.