Świątynia opaczności?

Jesteśmy Bożymi dziećmi. To nie metafora, to fakt. Pan Bóg stworzył każdego z nas, a my, ludzie, stanowimy koronę wszelkiego stworzenia. A czy Autor podpisał swoje dzieło?

Siłę krzyża jako znaku zwycięstwa dobitnie potwierdziły w trakcie tegorocznego Wielkiego Tygodnia wydarzenia z Paryża. Oto bowiem, gdy po opanowaniu pożaru katedry Notre-Dame strażacy weszli do środka, ich oczom ukazał się błyszczący i nietknięty przez żywioł znak Męki Pana Jezusa.

Medialne doniesienia sprawiają, że niejeden katolik może popaść w głęboką depresję.Oto słyszymy bowiem o pustoszejących świątyniach, promowaniu herezji, odstępstwach od wiary, upadku moralności, radykalnym spadku powołań czy skandalu nadużyć seksualnych wśród części księży. Słowem – wielki kryzys Kościoła. To niewątpliwie prawda, niestety… Ale prawda ta w rozpacz wpędzi wyłącznie tych, którzy zapomną o drodze, którą podczas swych ziemskich dni musiał przejść Jezus Chrystus. Nie wolno nam przecież zapomnieć, że choć najważniejszą z dróg, po których przeszedł nasz Pan, była bolesna droga krzyżowa, to jednak zakończyła się ona Zmartwychwstaniem.

Dwie z nich założono Mu, aby urągać, naigrywać się na różne sposoby. Brutalnie, po żołdacku, odziewając ubiczowanego Pana w purpurę. Chodziło o to, aby tym bardziej Go upokorzyć, a jednocześnie nakręcać własną agresję. Brutalni, wojujący na całego bezbożnicy wszystkich epok. Wandale niszczący przybytki Pańskie, profanujący to, co najświętsze – począwszy od Ciała Pańskiego ukrytego pod postacią chleba, a skończywszy na naczyniach i szatach liturgicznych. Kolejne pokolenia „nieznanych sprawców” podpalających większe i mniejsze świątynie. Napadający na kapłanów, aż do rozlewu ich krwi.