Stawić czoła antypolonizmowi

Oświadczenie premier Beaty Szydło po marcowych zamachach terrorystycznych w Brukseli, że w obecnej chwili nie widzi możliwości przyjmowania przez Polskę imigrantów z unijnego rozdzielnika, wzbudziło dość liczne komentarze w kraju i za granicą. Zauważalnym echem w Polsce odbiły się pozytywne reakcje internautów z krajów „starej Unii” czy Stanów Zjednoczonych. Na stronie stacji FOX News ktoś napisał: Polacy jednak nie są tacy głupi; ktoś inny dodał: Już nigdy nie powiem kawału o Polakach…

Swój stosunek do Polski „reszta Europy” określiła dwieście lat temu. Owszem, już wcześniej układ sił w Międzymorzu się zmienił. Rzeczpospolita – konsekwentnie osłabiana przez sąsiadów – w końcu upadła, a jej kosztem do znaczenia i siły doszły Prusy (Niemcy) i Moskwa (Rosja). Równolegle (i raczej nieprzypadkowo) następowały postępy Rewolucji. Dopiero potem ustalono na Kongresie Wiedeńskim porządek, za którym – niby za rajem utraconym – tęsknili dwudziestowieczni konserwatyści. Pozornie zresztą słusznie: dwudziestowieczne republiki i demokracje powstały przecież na gruzach monarchii. Rzadko kto zauważa, że pierwsza wojna światowa i jej skutki stanowią konieczną konsekwencję Kongresu Wiedeńskiego. Likwidacja podmiotowości Międzymorza, likwidacja Rzeczypospolitej, nieuchronnie prowadziła do zderzenia Prus (Niemiec) z Moskwą (Rosją). Zaborcy po części zdawali sobie z tego sprawę, stąd próby uchronienia się przed nieuchronnym. Zawiązane w tym celu Święte Przymierze deklarowało obronę wartości chrześcijańskich i walkę z rewolucją.