Wielka barzo różnica, Panie Boże nasz, służyć Tobie, a służyć i w niewoli być u panów ziemskich. Bo kto Tobie służy, naprzód ma serdeczne z tego wesele, bo służy własnemu Panu i Bogu swemu, służy Panu przyrodzonemu i tego godnemu, nad którego wyższy, lepszy i godniejszy służb naszych być nie może. Ale kto służy okrutnikom i swoim nieprzyjacielom, ma z tego wielki smutek, iż się kłaniać musi, abo równemu, abo gorszemu niżli sam jest.
Kto Panu Bogu służy, ma od Pana Boga wszytkie, dostatki i pomocy na służbę onę jego: a kto tyranom, nędze cierpi, głód, pragnienie, zimno i inne dolegliwości, a przedsię służyć i robić musi. Kto Panu Bogu służy, gdy go rozgniewa, łacno go przeprosi i ubłaga: a pana świeckiego kto rozgniewa, śmierć abo niewyproszone karanie odnosi. Kto Panu Bogu służy, nie boi się odniesienia i oskarżenia: bo P. Bóg serce jego widzi, i wie wszytko, a kto panom świeckim służy, lada kto go obżałuje, spotwarzy, i do niełaski pańskiej przywiedzie.
Służyć Panu Bogu, mówi kościelna modlitwa, jest z nim królować; bo żaden pan królestwa swego sługom nie daje, ani się z nimi dzieli: boby sam nic nie miał; ale Pan Bóg tak możny jest i nieprzebrany, iż sługom swoim królestwo swoje daje. Nakoniec, sług swoich Pan Bóg nie odstępuje, wszędzie ich broni, żaden ich z ręku jego nie wyrwie: lecz ludzie swoich sług często odstępują i jemi pomiatają, a bronić ich od wszytkich przygód, i od śmierci, i od piekła, i od czarta nie mogą.
Wesprzyj nas już teraz!
Piotr Skarga, Czasu wojny, w: Skarga pośród nas, Kraków 1936, s. 30.
