Skutki neurozy

Chyba każdy myślący człowiek zdążył się już przekonać, że obecność w Sejmie Rzeczypospolitej barbarzyńców Palikota, a w TVP – otwartego satanisty to efekt dwudziestoletniego dobrego samopoczucia letnich katolików. Żyjąc w przekonaniu, że Kościół nie ma już wrogów, zapomnieli oni co to apostolski duch chrześcijaństwa. Zamiast więc nowej rekonkwisty mieliśmy upowszechnianie pośród katolików neurotycznych obaw o możliwość popadnięcia w atmosferę konfrontacji, nieszanowania zasad demokracji i przyjmowania postaw skrajnych, fundamentalistycznych i zamkniętych.

Słyszeliśmy lub czytali wielokrotnie, przecierając ze zdumienia oczy, te przepełnione pacyfizmem i pełne niezrozumiałej dla przeciętnego wiernego retoryki słowa o potrzebie niekończącego się dialogu ze wszystkimi i o wszystkim, włącznie z bluźniercami i otwartymi wrogami Kościoła. A równocześnie, iluż katolików boleśnie doświadczyło na własnej skórze owej „otwartości i gotowości do dialogu”, kiedy ich inicjatywy uderzały o wzniesiony przez apologetów otwartości – mur ostracyzmu, arogancji, przyziemnych obaw i kult świętego spokoju? Iluż usłyszało: Proszę to zostawić, trzeba być bardziej otwartym na dialog, szukać pozytywnych stron, nie jątrzyć lub też: Na wasze akcje potrzebna jest zgoda, nie macie aprobaty, nie pytaliście o zgodę, a to trzeba jakoś wspólnie.

Jakby dla chwały Bożej, obrony świętego Kościoła katolickiego i ratowania dusz trzeba było oglądać się na innych i co rano biegać do najbliższej kurii z prośbą o pozwolenie na podjęcie jakichś działań. Jakby dla wypełniania obowiązków wynikających z chrztu świętego trzeba było mieć zawsze jakąś zgodę kościelnych urzędników. A to wszystko przy jednoczesnym niemal całkowitym braku reakcji ze strony owych „ludzi rozsądku” na coraz bardziej panoszące się w życiu społecznym i politycznym zło i otwarte bluźnierstwa.