Sentymentalny fałsz

Podczas obu sesji synodu na temat rodziny oraz w czasie dyskusji je poprzedzających wielokrotnie oświadczano, że Kościół musi tak dostosować swą praktykę, a nade wszystko swój język, aby mógł skutecznie zwracać się do całkowicie zsekularyzowanej kultury. Żadną miarą nie może tak być! Zgodnie z Bożą mądrością, Kościół ma zawsze nazywać rzeczy po imieniu, aby nie popadać w sentymentalizm i nie przyczyniać się do szerzenia zamętu.

Przyglądając się sytuacjom wielkiego cierpienia w rodzinach znajdujących się poza kontekstem Chrystusowej prawdy, można popaść w sentymentalizm, który choć wydaje się współczuciem, w istocie jest dogłębnie szkodliwy przez brak poszanowania dla obiektywnej sytuacji osoby. Sentymentalizm taki udaremnia osobie w sytuacji grzechu spotkanie z Chrystusem. Sentymentalizm bowiem postrzega prawdę Chrystusa jako coś, co krzywdzi człowieka, wskutek czego człowiek pogrążony w grzechu zamyka się na prawdę będącą dlań jedyną drogą wyjścia z grzechu.

Jednocześnie sentymentalizm nie respektuje głębokiego wpływu, jaki nieuregulowany stan człowieka wywiera na osoby związane z nim więzami rodzinnymi czy przyjacielskimi. Skupiając się wyłącznie na bolesnej sytuacji jednostki, nie widzimy rzeczywistości całościowo i wyrządzamy niesprawiedliwość nie tylko tejże jednostce, ale i innym ludziom z nią związanym.

W związku z fałszywym współczuciem należy powiedzieć słowo o bardzo nagłośnionej propozycji radykalnej zmiany procesu orzekania nieważności małżeństwa, mającej skutkować szybszym i łatwiejszym uzyskiwaniem takiego orzeczenia.