Sen i rzeczywistość

Jak nazwać to, co czujemy w głębi duszy, obserwując wielkie misterium gwieździstej nocy, śnieżnej bieli i blasku, które tak wspaniale rozwinął przed naszymi oczyma geniusz Józefa Chełmońskiego? Jak wyrazić to, czego w istocie wyrazić się nie da, bo jest niezmierzone i niedostępne? Bo stanowi to atrybut Boga – twórcy tylu cudów.

Oto mowa Stwórcy skierowana do nas, którą zachęca nas On do otwarcia duszy i chwilowego odstawienia na dalszy plan wszelkich trosk związanych z tym, co ziemskie i materialne. Zaprasza nas do wznoszenia ducha ku innej sferze – transcendencji.

W taką samą tajemniczą a majestatyczną noc, tysiące lat wcześniej, tysiące kilometrów dalej, brnąc w piasku, nie w śniegu, a jednak pod tym samym firmamentem, za przewodem Betlejemskiej Gwiazdy podążała karawana Trzech Króli, Mędrców ze Wschodu – ku Bożej Dziecinie od narodów upragnionej.

W ciszy i samotności – nie tej jednak, co doskwiera opuszczonym, ale tej, o której dwunastowieczny historyk William z Malmesbury pisał: O głęboka i miła samotności! Byłaś dana przez Boga dla mnichów, aby ich śmiertelne życie mogło ich zbliżać codziennie do Nieba. A może jednak nie tylko dla mnichów, ale i – choć po części – dla wszystkich ludzi, aby ich – choć na chwilę – wyciszyć i skłonić do zachwytu nad pięknem i porządkiem stworzenia.