Scenariusze na nadchodzący sezon

Scenariusz „warszawskiego Majdanu” wciąż nie jest pozbawiony znamion realizmu i perspektyw wykonalności. Czy zostanie skierowany do pilnej realizacji, może już tej wiosny – jak to jawnie zapowiada Grzegorz–„Zniszczę cię”–Schetyna?

Trwająca od miesięcy kampania „obrony demokracji” – mająca za podstawowe narzędzie nachalną agitację i dezinformację, a za cel oswajanie międzynarodowej i krajowej opinii publicznej z możliwością zewnętrznej interwencji – przynosi niewątpliwie znaczące efekty. Nie należy nie doceniać faktu, że do narracji mediów światowych udało się wprowadzić alarmistyczne doniesienia z Polski, na przykład: „niebezpieczny przechył na prawo” (tj. wyborczy sukces partii opozycyjnej i ryzyko utraty wpływów formacji monopolizującej władzę przez ostatnich osiem lat), „pogwałcenie niezawisłości sędziowskiej” (tj. próba położenia kresu demodyktaturze realizowanej za pomocą wymiaru sprawiedliwości), „bezpardonowy atak na wolność mediów” (tj. zapowiedź dywersyfikacji źródeł opinii i poszerzenia spektrum informacji w przestrzeni publicznej) czy „zagrożenie standardów europejskich” (tj. deklaracja kierowania się własną racją stanu i zabiegania o interes narodowy).

Ukoronowaniem tej ofensywy propagandowej jest wszak trafienie „polskiego problemu” na wokandę wyższych instancji Eurokołchozu. Bądź co bądź, udało się doprowadzić do sytuacji, w której nasz MSZ perswaduje coś ambasadzie niemieckiej (co usiłuje chwacko zalegendować jako „wezwanie na dywanik”), pani premier Szydło musi się jednak stawić w Brukseli w charakterze dziecka specjalnej troski; a pan prezydent Duda spotyka się tamże z „prezydentem” Tuskiem – niczym Mikołajczyk z Gomułką w Moskwie w 1944. Ten tymczasowy sukces niewątpliwie wzmacnia krajowe jaczejki „obrońców demokracji” – dodaje skrzydeł płatnym koordynatorom, umacnia w duchu partyjną klientelę i uskrzydla pożytecznych idiotów – ale też utwierdza ich „holenderskich” sponsorów w przekonaniu, że ta inwestycja jest rentowna. Nie należy wszak również lekceważyć zmęczenia społeczeństwa, tj. tych naszych rodaków i współmieszkańców, którzy nie spełniając kryteriów świadomego narodu politycznego, pozostają szczególnie mało odporni na dezinformację, a bardziej podatni na pedagogikę wstydu i inne stosowane tu socjotechniki.