Rehabilitacja teologii wyzwolenia?

Teologia wyzwolenia na naszych oczach znów usiłuje przeniknąć do Magisterium Kościoła. Sprawa jest poważna. Skoro prefekt Kongregacji Nauki Wiary stwierdza, że powstały w Ameryce Łacińskiej ruch kościelno‑teologiczny znany pod nazwą teologii wyzwolenia, który po Soborze Watykańskim II szerokim echem odbił się w całym świecie, należy zaliczyć do najważniejszych prądów dwudziestowiecznej teologii katolickiej, po czym dodaje, iż wyłącznie dzięki teologii wyzwolenia teologia katolicka zdołała wyzwolić się z dualistycznego dylematu dotyczącego relacji życia doczesnego i wiecznego, ziemskiego szczęścia i ponadziemskiego zbawienia, to Kościół katolicki ma realny powód do niepokoju.

Czyżby arcybiskup Müller zapomniał, że teologia wyzwolenia, która od lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku szerzy się w krajach Ameryki Łacińskiej, powstała na gruncie marksistowskiej idei walki klas? Czyżby nie pamiętał, że – jej zdaniem – rolą Kościoła ma być wyzwalanie ubogich z opresywnych struktur własności prywatnej i wolnej przedsiębiorczości? Czyżby nie wiedział, że za jedyny system zdolny położyć kres niesprawiedliwości (poprzez ustanowienie absolutnej równości w sferze polityczno‑społeczno‑ekonomicznej) uważa ona socjalizm?