Jako się cnoty Świętych Bożych sławią, tak się też grzechy ich nie tają. I w Piśmie Pan Bóg przez proroka o grzechu Dawidowym mówi: Tyś to uczynił tajemnie, a ja rzecz tę tak jako słońce uczynię jawną wszytkiemu Izraelowi, aby nam często upadającym z ich powstania wzór był pokuty i nadziei w nawiększych grzechach, żebyśmy nigdy w nich rozpaczać nie śmieli. Upadali Święci w grzech z przyrodzonej krewkości, ale się z niego gorąco porywali z wielkiej swej cnoty, tak iż i upadek on na pomnożenie sobie łaski Bożej obracać umieli, iż im i grzech ku dobremu posłużył, bo po nim na więtsze się cnoty i skarby duchowne zdobywali, jako się na tym św. Jakóbie i na innych doznawa. I nie tak są w tem dziwni Święci, iż się grzechów strzegli, jako w tem, iż z grzechów rączo i ochotnie powstawali.
Ucz się pokory w nawiększej doskonałości i świątobliwości żywota, bo wytrwanie a dokonanie w dobrem nie za naszą wysługą idzie, ale na szczerej jest łasce Bożej. Bo gdyby za zasługą szło, nigdyby sprawiedliwi, którzy sobie zawżdy łaski u Boga przyczyniają, w grzech i w gniew Boży nie upadali. Przeto Apostoł ś. upomina: Kto stoi, niech patrzy, aby nie upadł. Albowiem jako woda za groblą, tak człowiek gdy nie grzeszy, za łaską Bożą stoi; a nie tak woda, gdy stawidła nie ma, ku cieczeniu, jako człowiek z swej natury ku grzeszeniu skłonny jest. Dlatego jeden Święty, gdy towarzysza swego w grzech upadłego widział, płacząc, mówił: Co dziś jego, to mnie jutro spotkać może; by mnie Pan Bóg nie trzymał, jabych w większe grzechy wpaść mógł. Nie jestem ja lepszy, anim tak Panu Bogu służył, jako ten, którego już grzechem abo kacerstwem pobitego przede mną widzę.
[Pisownia oryginalna]
Ks. Piotr Skarga SI, Żywoty Świętych, W: Skarga pośród nas, Kraków 1936, s. 70-71.
