Początki chrześcijaństwa w Egipcie wiążą się ze św. Markiem Ewangelistą, który ok. 68 roku po Chrystusie poniósł śmierć męczeńską w Aleksandrii – jak wskazuje lokalna tradycja. To właśnie Aleksandria odegrała znaczącą rolę w kształtowaniu się chrześcijańskiej teologii.
Egipt jest ojczyzną cenobityzmu i anachoretyzmu, czego żywym świadectwem pozostają pisma Ojców Pustyni – jak nazywano pierwszych pustelników i mnichów, prowadzących życie kontemplacyjne. To właśnie klasztory i pustelnie stanowiły miejsca szczególne dla egipskich wyznawców Chrystusa. Do dziś pozostają one jedną z atrakcji turystycznych, świadczących o chrześcijańskim charakterze kraju. Mnisi odzwierciedlają koptyjską tożsamość Egiptu. Silnie zakorzenione w mentalności Koptów poszukiwanie ascezy – jako najwłaściwszej drogi do Boga – przyniosło w kalendarzu religijnych liczne okresu postu.
Wesprzyj nas już teraz!
Po soborze chalcedońskim doszło do głębszego podziału wśród chrześcijan Egiptu. Wysiłki podejmowane w celu utrzymania jedności podejmowali patriarchowie Aleksandrii. Zasadniczy kryzys nadszedł wraz z wielką schizmą wschodnią. Podejmowane w następnych stuleciach próby zawarcia unii nie przynosiły efektów. W tych okolicznościach Benedykt XIV ustanowił wikariat apostolski dla rdzennych chrześcijan Egiptu, chcących pozostawać w jedności z następcami św. Piotra. Katolicki koptyjski patriarchat Aleksandrii przywrócił Leon XIII w 1895 roku. Dziś w Egipcie istnieją dwie wspólnoty: prawosławny Kościół koptyjski, pozostający w oddzieleniu od Rzymu, oraz Kościół katolicki obrządku koptyjskiego – jeden z Katolickich Kościołów Wschodnich. Ten ostatni liczył w 2010 roku ok. 163 tysiące wiernych, którym posługę pełniło ponad 240 duchownych.
Wierni posługują się językiem arabskim (w tym języku głoszone są także kazania), językiem liturgicznym pozostaje jednak koptyjski. Najczęściej sprawowana jest liturgia św. Bazylego, w wielkie święta celebrowana jest liturgia św. Grzegorza a także św. Marka. Podczas nabożeństw wierni zdejmują obuwie, kobiety zakładają na głowę białe chusty – zwyczaj ten, obecny także na Zachodzie, po dziś dzień jest kultywowany przez rzymskich katolików przywiązanych do tradycji.
Koptyjskie tradycje bezpośrednio sięgają pierwszych wieków chrześcijaństwa, wskazują na to tradycje liturgiczne i monastyczne. Nakrycie głowy mnicha symbolizuje dwunastu apostołów, środkowy szew, dzielący nakrycie głowy na połowę, nawiązuje do św. Antoniego, któremu zgodnie z legendą demon chciał porwać nakrycie głowy. Św. Antoni trzymał je jednak tak mocno, że zostało ono rozerwane na dwie połowy. Symboliczny środkowy przypominać mnichom i wiernym ma także o krwawych prześladowaniach wyznawców Chrystusa w Egipcie, które trwają po dziś dzień.
klaud
