Przemoc sprawiedliwa

Pewna Pani, o wyraziście lewicowych i antyklerykalnych poglądach, zgorszyła się bardzo wyrażeniem przeze mnie aprobaty dla apelu o czynne przeciwstawianie się palikotyzmowi. Uznając mnie za brutala kochającego przemoc, „filozoficznie” skonstatowała, iż po konserwatystach trudno spodziewać się czegoś innego.

Mojej Oponentce gratuluję błogostanu: jakież to przyjemne móc to, co „nieprzyjemne”, odsunąć od siebie i zidentyfikować wyłącznie z politycznym wrogiem. Lecz co do meritum, grubo się ona myli: tego samego, czego po konserwatystach, trudno nie spodziewać się po kimkolwiek innym; akurat pod tym względem konserwatyści nie różnią się od liberałów, demokratów, socjalistów, nacjonalistów, komunistów, faszystów i kogokolwiek innego. Może jedynie nieco większą – więc bardziej realistyczną – samowiedzą, że siła i przemoc są nieusuwalnym składnikiem ludzkiej egzystencji. W mitologii greckiej rodzeństwo Bia (Przemoc) i Kratos (Siła) nie bez powodu są egzekutorami w pierwszej dotyczącej bezpośrednio ludzi konfrontacji bogów olimpijskich z tytanem Prometeuszem, który ulepił człowieka z gliny pomieszanej ze łzami.

Tę nieprzyjemną prawdę usiłuje się oczywiście zagłuszyć, zaciemnić, zagadać – ulubionymi zwłaszcza przez demoliberałów – frazesami o gouvernement par la discussion, perswazji, dialogu, demokracji deliberatywnej, ale to tylko werbalna młockarnia, mowa ­trawa jak cymbał brzmiąca i jak miedź brzęcząca, bo władza – każda władza, ­przynajmniej w dłuższej perspektywie – wyrasta z lufy karabinu (w czym akurat przewodniczący Mao się nie mylił). Fakt: przekonywanie i perswazja są piękniejsze i szlachetniejsze niż siła i przemoc...