Przeciw mitom i buntom

Był jednym z największych intelektualistów katolickich minionego stulecia. Papież Pius XII nazywał go Doktorem Kościoła XX wieku, Hitler ogłosił wrogiem numer jeden narodowego socjalizmu, dla Benedykta XVI zaś Dietrich von Hildebrand – bo o nim wszak mowa – to jedna z najwybitniejszych postaci naszych czasów.

W latach 1918-1933 von Hildebrand – jeden z najzdolniejszych uczniów Edmunda Husserla – wspinał się po kolejnych szczeblach akademickiej kariery (w roku 1924 został profesorem na swej macierzystej uczelni). Lata owe to również okres dojrzewania katolickiego myśliciela. Nie bez znaczenia była tu nawiązana wówczas bliska znajomość z papieskim nuncjuszem w Niemczech, arcybiskupem Eugenio Pacellim. Długie rozmowy z przyszłym papieżem Piusem XII z pewnością nie pozostały bez wpływu na twórczość niemieckiego filozofa. Przełom lat dwudziestych i trzydziestych przyniósł kilka fundamentalnych prac Hildebranda dotyczących etyki, metafizyki i liturgii: W obronie czystości (1927), Metafizyka wspólnoty (1930) oraz Liturgia i osobowość (1933).