Pośród drapieżnych wilków

Ludobójstwo popełnione na ludności Timoru Wschodniego w latach 1975–1999, obciążające sumienia władz Indonezji, należało do największych zbrodni w dziejach. Jedna z niezliczonych masakr tego okresu miała miejsce 25 września 1999 roku w rejonie Baucau. Muzułmańscy bojówkarze ostrzelali tam mikrobus przewożący żywność dla uchodźców, następnie skrupulatnie przeszukali wrak pojazdu, dobijając nożami rannych. Wśród dziewięciu ofiar śmiertelnych tego ataku znalazły się misjonarki ze Zgromadzenia Sióstr Córek Miłości z Canossy: Celesta de Carvalho Pinto i Erminia Cazzaniga. Ta ostatnia pracowała na Timorze od trzydziestu pięciu lat. W swoim ostatnim liście poprosiła proboszcza, aby pobłogosławił swą owieczkę pośród drapieżnych wilków.

Timor – wyspa w Archipelagu Malajskim, położona 450 kilometrów na północ od Australii – został odkryty przez Portugalczyków w XVI stuleciu. Po pewnym czasie jego zachodnią częścią zawładnęli Holendrzy – po drugiej wojnie światowej stała się ona częścią niepodległej Indonezji. Część wschodnia wyspy aż do roku 1975 wchodziła w skład portugalskiego imperium jako Timor Portugalski. Tubylczą ludność tworzyły zrazu plemiona i klany, niekiedy skłócone ze sobą. Jedne z nich powitały białych kolonizatorów jako sojuszników i przyjaciół, inne stawiły im opór. Ostatnie większe konflikty zbrojne między Portugalczykami a tubylcami miały miejsce przed pierwszą wojną światową. Jednak generalnie relacje międzyrasowe wolne były od uprzedzeń. Liczne były związki małżeńskie białych i kolorowych, które dały początek społeczności Topasów. Kolonia, której podstawę dochodów stanowiła uprawa drzewa sandałowego, nigdy nie opływała w dostatki. Szerokie rzesze mieszkańców żyły w nadzwyczaj skromnych warunkach.