Polacy na wyspie demonów

W roku 1492 Krzysztof Kolumb, żeglując po Morzu Karaibskim, odkrył wielką wyspę, którą nazwał La Isla Española. Z czasem przyjęły się też nazwy: Española, Hispaniola, Santo Domingo. Rządy hiszpańskie trwały tam aż do XVII stulecia, kiedy zachodnią część wyspy zawojowali Francuzi. Kolonia Saint-Domingue rychło stała się prawdziwą perłą we francuskiej koronie. Tutejsze plantacje dostarczały aż sześćdziesięciu procent ówczesnej globalnej produkcji kawy oraz czterdziestu procent cukru. Liczne były uprawy kakao, bawełny, indygo. Za tym bogactwem stały jednak niezmierzone pokłady ludzkiej krzywdy. Gospodarka opierała się na pracy niewolników sprowadzanych z Afryki, harujących w pocie czoła na chwałę i bogactwo francuskiej metropolii.

Wśród czarnych niewolników szukających pocieszenia w religii olbrzymią popularność zdobyło voodoo – synkretyczna mieszanka afrykańskich wierzeń, spirytyzmu i elementów katolicyzmu.

Na ustronnych polanach w dżungli, w ciemnościach nocy rozświetlanych płomieniami ognisk i pochodni odbywały się przerażające misteria. Wyznawcy spożywali krew zarżniętych w ofierze zwierząt i wśród huku bębnów rzucali się w wir ekstatycznych tańców. Pogrążeni w transie wzywali duchy (loa), które – jak wierzyli – wstępowały w ich ciała. Na pożywce lęku przed duchami wyrosła potęga szamanów (hounganów i bokorów). Ci bowiem, stosując odpowiednie zaklęcia i rytuały, umieli ujarzmić lub przebłagać loa. Rzekomo potrafili nawet ożywić ludzkie zwłoki, które były im posłuszne (zombie)...