Pod Ostrą Bramą czekamy na Was!

Wakacje to także czas pielgrzymowania. Najpopularniejszym szlakiem pątniczym Polaków jest oczywiście Jasna Góra, wielu rodaków jednak decyduje się także na udanie się pieszo do tronu Matki Bożej Miłosierdzia w Ostrej Bramie. W tym roku międzynarodowa salezjańska pielgrzymka z Suwałk do Wilna obchodziła swoje dwudziestopięciolecie. Do Ostrej Bramy dotarła po dziewięciodniowej pieszej wędrówce i pokonaniu 260 kilometrów 24 lipca br.

Za wolność wiary w ZSRR
Pielgrzymka do Ostrej Bramy wyruszyła po raz pierwszy 11 lipca 1991r. Jej przewodnikiem był wówczas ks. Leszek Ruciński, salezjanin. – Główną intencją pątników było wtedy „podziękowanie Bogu za przyczyną Matki Bożej Miłosierdzia za wolność wiary w ZSRR” – mówi w rozmowie z nami obecny przewodnik suwalskiej pielgrzymki, ks. Tomasz Pełszyk, również salezjanin. W pierwszej pielgrzymce pieszej uczestniczyło niewiele ponad sto osób, toteż wszyscy szli razem, stanowiąc jedną grupę. Pielgrzymka ostrobramska szybko jednak zyskiwała coraz większą popularność, toteż wkrótce zaczęto tworzyć kolejne grupy, z których każda posiadała swój szczególny charyzmat. – Dziś w naszej pielgrzymce mamy np. zieloną grupę misyjną, grupę czerwoną o charakterze refleksyjno – modlitewnym, grupę białą – studencką, pomarańczową – młodzieżową czy wreszcie grupę żółtą o charakterze patriotycznym – wymienia ks. dr Jarosław Wąsowicz, przewodnik grupy żółtej i duszpasterz kibiców. Szczególnym charyzmatem tej właśnie grupy stała się zarówno dbałość o pamięć o Polakach pomordowanych w Ponarach, Koniuchach czy też poległych w walce o niepodległość naszej ojczyzny i pochowanych na ziemi litewskiej, ale również modlitwa za ojczyznę, a także w intencji rozpoczęcia procesów beatyfikacyjnych Żołnierzy Niezłomnych – Danuty Siedzikówny „Inki”, Witolda Pileckiego i Łukasza Cieplińskiego.

– Salezjańska grupa żółta o profilu patriotyczno – historycznym zawierała w swoim charyzmacie wszystko co kocham: propagowanie wartości chrześcijańskich, modlitwę za Ojczyznę, pamięć o Żołnierzach Wyklętych, przeżywanie wiary w duchu księdza Bosko oraz moc radości i miłości bliźniego – podkreśla Adriana Knopek, pątniczka z Chojnic. – Prowadzący naszą grupę księża salezjanie na czele z przewodnikiem ks. dr Jarosławem Wąsowiczem dawali nam swoim przykładem piękne świadectwo wiary opartej na szacunku do tradycji i historii, równocześnie w pełnym zawierzeniu się Matce Najświętszej, poddawaniu się natchnieniom Ducha Świętego i korzystaniu z otrzymywanych przez Niego darów – dodaje młoda kobieta.

Obawiamy się eutanazji
Szczególną wartość suwalskiej pielgrzymki stanowią niezwykle wzruszające spotkania z rodakami z Wileńszczyzny. Chwil, kiedy mieszkańcy polskich wsi wychodzą na spotkanie pielgrzymom, czekając na nich pod kapliczką ze śpiewem „Serdeczna Matko” nie da się porównać z niczym innym. – Jestem święcie przekonana, że bez względu na to, który raz zmierza się do Ostrej Bramy, te spotkania zawsze są nacechowane wielkim ładunkiem emocjonalnym – dzieli się z nami Irmina Rozbicka, pątniczka z Warszawy. – Ważna jest również pamięć o naszych rodakach na co dzień, już po powrocie, bo przecież „amputowana dusza Narodu Polskiego” potrzebuje naszego wsparcia w każdej możliwej postaci – dodaje.

Co ciekawe, z obserwacji pątników wynika, iż głównym przedmiotem niepokoju Polaków z Wileńszczyzny stają się obecnie już nie tyle trudności materialne, zwiększone jeszcze poprzez wprowadzenie euro, ale legalizacja eutanazji. W rozmowach szczególnie ze starszymi Polakami na Wileńszczyźnie w tym roku odczułam wielki niepokój w czasie rozmowy o praktykowanym procederze eutanazji. – Starsza pani na postoju w pierwszej polskiej wiosce z przestrachem poruszyła w rozmowie z nami ten temat, zapewniając, że nie boi się śmierci, ale ma jeszcze dużo do przekazania swoim wnukom – relacjonuje Rozbicka. – Odpowiedzialność za wzrost w wierze oraz za krzewienie patriotyzmu spoczywa tam na tych starszych, spracowanych, skromnych ludziach – dodaje.

Co słychać w Polsce?

Kontakt z rodakami jest dla mieszkańców Wileńszczyzny bezcenny. – Ci ludzie są naprawdę ubodzy, a goszczą nas po królewsku – mówi ks. Tomasz Pełszyk, przewodnik suwalskiej pielgrzymki. – Co szczególnie wzruszające, oni robią to zupełnie bezinteresownie. Podjęcie pielgrzymów to dla nich spotkanie z ojczyzną – zauważa kapłan. – Długo przed wyruszeniem pielgrzymki otrzymuję telefony od naszych rodaków, którzy pytają: „Będziecie?”, a kiedy słyszą twierdzącą odpowiedź, odpowiadają radośnie: „To dobrze, bo my na was czekamy” – relacjonuje duszpasterz. Przygotowania do pielgrzymki trwają kilka miesięcy, w czasie których organizatorzy wielokrotnie goszczą na Litwie. – Kiedy w czasie jednej z pierwszych tego typu wizyt zostałem ugoszczony przez naszych rodaków, zadano mi pytanie: „Proszę księdza, a co słychać w Polsce?”. Nie wiedziałem wówczas, jaki jest poziom wiedzy naszych rodaków o tym, co się u nas dzieje, toteż udzieliłem z początku jakiejś bardzo ogólnej odpowiedzi w rodzaju „premier pojechał tu, a prezydent podpisał taką i taką ustawę”. I natychmiast zawstydziłem się, ponieważ usłyszałem: „Ale my to wszystko wiemy. My pytamy, co naprawdę słychać w Polsce” – wspomina ks. Tomasz Pełszyk.

Pielgrzymi odwiedzający rodaków starają się w miarę swoich możliwości otaczać ich opieką i dawać dowody swojej pamięci i serdeczności. Tradycją grupy żółtej stało się na przykład coroczne fundowanie figurek Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych i ofiarowywanie ich kolejnym polskim ośrodkom. – To wielka radość widzieć, jak przy figurkach Maryi stanowiących dar serca pielgrzymów, gromadzą się na modlitwie nasi rodacy, jak otaczają je czcią i szacunkiem, zanosząc za pośrednictwem Wspomożycielki Wiernych swoje prośby i podziękowania przed Boży tron – podkreśla ks. dr Jarosław Wąsowicz.

Bądźmy świadkami wiary
Niezwykłym przeżyciem tegorocznej, jubileuszowej pielgrzymki stała się Msza Św. odprawiona pod krzyżem postawionym w miejscu, w którym mieszkańcy Solecznik pragną wznieść świątynię. – Kiedy patrzyłam na ten krzyż, byłam jednocześnie w dwóch miejscach – w Solecznikach i w Nowej Hucie – wspomina Anna Janiszewska, pątniczka z Krakowa. – Stawały mi przed oczami obrazy z heroicznej walki o Krzyż w miejscu, które w planie komunistów miało być „miastem bez Boga”. Dziś ma już w Nowej Hucie niechcianego pomnika Lenina, nie ma pomnika młodego komunisty Janka Krasickiego, który stał nieopodal Krzyża, a Krzyż nadal stoi – zamyśla się pątniczka. – Jestem przekonany, że podobnie jak kiedyś w Nowej Hucie, tak i w Solecznikach stanie wkrótce kościół. Mieszkańcy go sobie po prostu wymodlą – uważa ks. dr Jarosław Wąsowicz.

Dwudziestopięciolecie wileńskiej pielgrzymki to czas dziękczynienia Bogu za dar wolności wiary, ale także czas rachunku sumienia z tego, czy w jaki sposób umiemy z tej wolności korzystać. – Powinniśmy bezustannie pamiętać, że niczym nie zasłużyliśmy sobie, że żyjemy w Polsce, że jest nam łatwiej od strony materialnej i że mamy szereg możliwości, których pozbawieni są nasi rodacy, którzy nie ze swojej winy pozostali poza granicami kraju – podkreśla Irmina Rozbicka. – Co ciekawe, jakoś tak się składa, że chociaż to my mieszkamy w administracyjnych granicach państwa polskiego, często patriotyzmu uczymy się od naszych rodaków z Wileńszczyzny. Oni tymczasem widzą w nas świadków wiary i polskości. Sprostajmy temu wyzwaniu. Bądźmy godni miana pielgrzymów i świadków – apeluje ks. Tomasz Pełszyk.

Agnieszka Żurek