Piekielny swąd

Kiedy około ćwierć wieku temu zaczęły się w Polsce pojawiać informacje o tzw. subkulturze satanistów – wiadomości o zniszczonych grobach, odwróconych krzyżach na cmentarzach, rytualnych rzeziach zwierząt, zabójstwach, czarnych mszach i związanej z nimi muzyce heavymetalowej w najcięższych jej odmianach – wzbudzały powszechną odrazę, grozę i całkowite odrzucenie. Nawet w pełni kontrolowane przez komunistyczną władzę media stały w całkowitej opozycji do tego zjawiska. Najgroźniejsze ośrodki satanizmu przyjęły więc taktykę stopniowego oswajania opinii publicznej z tym na pozór marginalnym zjawiskiem. Po dwóch i pół dekady intensywnej promocji zła zbliżamy się do przeciwległego bieguna kulturowego czy raczej antykulturowego – otwartej manifestacji satanizmu.

Mniej więcej w połowie lat osiemdziesiątych zaczęły napływać do Polski na szeroką skalę płyty, kasety audio a niedługo potem i video z kakofonicznym jazgotem muzycznym. Składał się on z dźwięków wydobywanych z elektrycznych gitar, rozdzierającego uszy gardłowego wycia na najwyższych tonach lub pomruków naprzemian z jękami, na tle podobnego do dźwięku młota pneumatycznego rytmu wybijanego na perkusji. Wraz z ową „muzyką” pojawiły się satanistyczne gadżety, zdjęcia zespołów oraz plakaty promujące kolejne albumy. Wszystko to w mrocznej stylistyce pełnej gnijących ciał, szkieletów, czaszek i grobów, w atmosferze śmierci i fascynacji wszystkim, co dotychczas budziło wstręt i odrazę jako synonim rozkładu, plugastwa i ciemności.