Pasterz na miarę czasów

Współczesna Polska katolicka tęskni za Książętami Świętego Kościoła – odważnymi jak lwy, roztropnymi jak węże, lecz o sercach gołębich – którzy walecznie i mądrze sprzeciwialiby się diabłu, ryczącemu i szukającemu kogo pożreć. W czasach kardynała Augusta Hlonda (1881–1948), gdy najpierw masoni, potem naziści i wreszcie komuniści próbowali przeciągnąć liderów Kościoła na swoją stronę, wrogom chrześcijaństwa nie udało się ani kompromisami, ani groźbami wciągnąć niezłomnego prymasa Polski w swoją strefę układów. Kardynał Hlond uważał, że liderzy Kościoła nie mogą milczeć, gdy urzędnicy państwowi dopuszczają się jawnej nieprawości w imię bezbożnych ideologii.

Kardynał August Hlond był człowiekiem pracy, wymagającym – głównie od siebie – całkowitego poświęcenia sprawie Kościoła, ale przy tym ciepłym, serdecznym i skromnym. Żył ascetycznie, o co jego współpracownicy mieli zawsze żal, bo nawet jako prymas odmawiał sobie choćby namiastek luksusu, a wszystkie „zbędne” pieniądze rozdawał ubogim. Do tego nieustannie pracował. W Katowicach powołał kurię, kapitułę i sąd biskupi, nabył teren pod katowicką katedrę i seminarium duchowne, założył diecezjalny sekretariat Caritas, apelował do księży, żeby żyli ubogo i pracowicie. Podczas przymusowej emigracji trwał w spartańskich warunkach, zazwyczaj na uboczu, w miejscach zakonnych (między innymi w Lourdes czy opactwie Hautecombe), gdzie modlił się, pisał i wyczekiwał końca wojny...