Panie, do kogóż pójdziemy?

Nakaz Pana Jezusa: Niech wasza mowa będzie: „Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi” (Mt 5, 37) stał się dla wielu członków współczesnego Kościoła niepotrzebnym balastem lub – bardziej jeszcze – zbytnim uproszczeniem tak przecież złożonej rzeczywistości. Wrażenie takie można odnieść zwłaszcza w kontekście obrad synodu poświęconego rodzinie, którego pierwsza część odbyła się w październiku ubiegłego roku, a kolejną zapowiedziano na nadchodzącą jesień.

Z ust niektórych pasterzy Kościoła, nie najliczniejszych wprawdzie, za to wpływowych (bo ich stanowisko poparła większość ojców synodalnych i co najmniej jeden episkopat lokalny) coraz częściej zamiast jasnych rad ewangelicznych i pewnych drogowskazów moralnych padają pokrętne argumenty na rzecz rozluźnienia dyscypliny, potrzeby zmian pastoralnych, a w konsekwencji udzielania sakramentów osobom de facto trwającym w grzechu ciężkim – a wszystko w imię dostosowywania praktyki duszpasterskiej do rzekomej „nowej potrzeby naszych czasów”.

Za tą narracją o potrzebie zmiany praktyki, a co za tym idzie nauczania Kościoła, kryje się dziwne przekonanie o wyjątkowości „naszych czasów”. Zupełnie jakby żyjący w nich ludzie posiadali szczególną kondycję duchową, moralną i intelektualną. Przeświadczeni o tym współcześni patrzą na poprzedzające ich pokolenia z nieukrywaną wyższością – dla nich słowa Pana Jezusa nie mają znaczenia ponadczasowego, ale ograniczają się do kontekstu tamtej epoki historycznej i Jego „ograniczonych” pierwszych słuchaczy.

Zapewne z tego pełnego pychy przekonania o wyjątkowości naszej epoki pochodzi odpowiedź dużej części dzisiejszych niewiernych uczniów Pana Jezusa, którzy nie mogąc znieść Boskiej prostoty i radykalizmu słów Zbawiciela, jak ich ewangeliczni protoplaści na nowo powtarzają: Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać? (J 6, 60).

Warto jednak zauważyć, że pomiędzy tamtymi uczniami, zgorszonymi słowami Mistrza, a ich duchowymi spadkobiercami zachodzi zasadnicza różnica. Jakaś podstawowa uczciwość intelektualna i duchowa oraz konsekwencja postawy zmusiła tych pierwszych, by – jak podaje Ewangelia – odtąd już z Nim nie chodzić (J 6, 66). Tymczasem dzisiejsi uczniowie zgorszeni nauczaniem Pana Jezusa postanowili pozostać w szeregach pasterskich, nie porzucając przekonania o nieprzystawalności wymagań zawartych w nauczaniu Mistrza do stylu życia dzisiejszych ludzi. I choć z biegiem lat z pozycji zakonspirowanych kontestatorów porządku i nauczania Mistycznego Ciała Chrystusa przeszli do coraz bardziej otwartej ofensywy wypaczania depozytu Wiary, nadal udają wiernych uczniów i pasterzy, siejąc zamęt w owczarni Pana swoją hybrydową schizmą i herezjami serwowanymi na raty.

Tymczasem słowa Pana Jezusa, który przyszedł, aby dać świadectwo Prawdzie, od wieków brzmią niezmiennie i zdecydowanie. Nie cofnął ich i nie złagodził wówczas, choć wiedział, że ich radykalizm spowoduje podział i odejście od Niego części uczniów. Nie ugiął się przed ludzką opinią i obawą, by nie urazić letnich. I podobnie jak wtedy od pozostałych przy Nim Dwunastu, tak i dziś od swoich owiec oczekuje jasnej deklaracji, kiedy pyta: Czy i wy chcecie odejść? (J 6, 67).

Obyśmy więc razem z wiernymi Jemu pasterzami mogli zdecydowanie zawołać za świętym Piotrem: Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga! (J 6, 68).