Ostateczne rozwiązanie kwestii europejskiej

Tak zwany kryzys imigracyjny nie skończy się wraz z nastaniem zimy. Do Europy wciąż napływać będą masy ludzkie zwabione wizją bogactwa i bezpieczeństwa. Pośród nich zaś nadal będą kroczyć już zdeklarowani czy tylko potencjalni zwolennicy światowego kalifatu. Wkrótce zaczną podrzynać gardła i ucinać głowy Europejczykom (a kto wie, może nawet ich krzyżować) tu, na miejscu: w Niemczech czy w Wielkiej Brytanii. I nie łudźmy się – wcześniej czy później dotrą również do Polski. Właściwie, to już tutaj są.

Nie można mieć wątpliwości, że tegoroczna fala imigracji została w sposób szczególnie perfidny zorganizowana. Najpierw doszło do destabilizacji – przy wydatnym udziale służb specjalnych i oficjalnych operacji wojskowych państw Zachodu – sytuacji w rządzonych dotąd przez dyktatorów krajach Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu. Poligonem doświadczalnym stał się Irak, w którym dziesięciolecie „zaprowadzania demokracji” na wzór zachodni zaowocowało faktycznym rozpadem – stworzonego niegdyś notabene przez Europejczyków – państwa, powstaniem na jego gruzach zbrodniczej organizacji quasi‑państwowej, która przyjęła miano islamskiego kalifatu i last but not least wypędzeniem z kraju niemal wszystkich chrześcijan. Zniszczenie jednego z elementów skomplikowanej bliskowschodniej układanki musiało spowodować zachwianie delikatnej równowagi w regionie, co wydawało się być na rękę przede wszystkim Izraelowi, pogrążającemu się w coraz poważniejszych problemach wewnętrznych. Sytuacja tego państwa stała się tak poważna, że – jak stwierdził niedawno Henry Kissinger – pod znakiem zapytania stoi samo jego przetrwanie. Paradoksalnie, chaos w najbliższym otoczeniu Izraela, uniemożliwiający jego wrogom konsolidację, może dać państwu żydowskiemu kilka lat bezpieczeństwa.