Ostateczne rozwiązanie kwestii akowskiej

Wkroczenie Armii Czerwonej na terytorium Rzeczypospolitej 2 stycznia 1944 roku zaktywizowało działania polskich komunistów. Represje, jakie ze strony Sowietów dosięgły żołnierzy Armii Krajowej na Kresach Wschodnich, a od lata 1944 roku także na Podlasiu, Lubelszczyźnie i Rzeszowszczyźnie, z pewnością nie osiągnęłyby zaistniałego poziomu skuteczności, gdyby nie zaangażowanie i czynna pomoc w niszczeniu struktur Polskiego Państwa Podziemnego ze strony miejscowych pachołków Stalina.

Wraporcie wysłanym z Okręgu Krakowskiego AK do Londynu latem 1944 roku znajduje się następujący opis działań wywiadowczych prowadzonych przez Armię Ludową: Niezmienione zostały poczynania agentów PPR na naszym terenie w odniesieniu do AK i grup politycznych. Aktualnie agenci ci rozgłaszają, że AK jest nie uznana przez aliantów i dlatego Anglia nie chce przysłać broni (jako przykład podają Warszawę), że wszystkie oddziały AK są nieuzbrojone i obecnie są rozwiązane. Podchodząc do działaczy ludowych tłumaczą, że AK to dawny „Ozon”, że gdyby należeli do AL, to natychmiast otrzymaliby broń, że PKWN podjął obowiązek reprezentacji interesów polskich wobec Sowietów, co byłoby inaczej niemożliwe przy braku porozumienia polsko-sowieckiego.

W trakcie akcji „Burza” niektórzy lokalni dowódcy AK odnotowywali wrogą postawę PPR. Jak wspominał komendant jarosławskiego obwodu AK Wojciech Szczepański: NKWD, które zajęło opuszczony budynek gestapo, rozpoczęło swoją działalność. Zaczęło się od kontaktów z członkami PPR. Było ich niewielu, może dziesięciu, w czasie okupacji nie przejawiali żadnej bojowej działalności, a jak się później okazało, prowadzili rejestrację działaczy AK.