„Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” – powiedział Pan Jezus swoim uczniom (Mt 10, 22). Mając w pamięci te słowa apostołowie, a potem kolejne pokolenia chrześcijan, niezależnie od przeciwności losu trwały przy świętej Wierze i jedynym Kościele. Wielu z nich stało się męczennikami.
Męczeństwo, chociaż stanowiło i nadal stanowi bolesne oraz wstrząsające doświadczenie, jest dla nas, katolików, łaską. Możemy bowiem w ten sposób dobitnie udowodnić naszą miłość do Chrystusa. Miłość silniejszą niż śmierć.
Wesprzyj nas już teraz!
Cierpienie i śmierć za wiarę stanowi doskonały wzór chrześcijańskiego męstwa i świętości. Świadomość niezwykłej roli męczenników w społeczności wiernych towarzyszyła Kościołowi już od czasów starożytnych. Ginący z rąk pogan uczniowie Chrystusa mieli świadomość, że straszliwe cierpienie na ziemi jest niczym wobec przyobiecanej im nagrody w Niebie. Nagrody.
„Głosimy, jak zostało napisane, to, czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (1 Kor 2, 9) – nauczał święty Paweł. Z kolei nasz Pan, Jezus Chrystus, powiedział, że „kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa” (Łk 9, 23).
Gotowość do utrapień, cierpień, a nawet utraty ziemskiego życia wobec zapowiedzi zyskania wiecznego zbawienia stała za jednoznaczną otwartością chrześcijan pierwszych wieków na męczeństwo. Woleli oni bowiem cierpieć, czy nawet zginąć, niż zaprzeć się Wiary i swojego Mistrza.
Zanim w roku 313 edyktem mediolańskim cesarz Konstantyn Wielki zalegalizował w Imperium Rzymskim kult chrześcijański, na wyznawców Chrystusa i głosicieli Jego Ewangelii spadały okrutne cierpienia. Przybierały one na sile w okresach panowania władców szczególnie wrogich Wierze, do których należeli nie tylko tyrani, ale i filozofowie na tronach, jak na przykład Marek Aureliusz.
Chrześcijanie cierpieli od samego początku, tak jak cierpiał założyciel Kościoła, Jezus Chrystus. Przeciw Wierze występowali zarówno pogańscy Rzymianie jak i Żydzi, którzy – póki nie popadli w konflikt z Imperium – cieszyli się w państwie stabilną pozycją.
Jednym z pierwszych zakrojonych na szeroką skalę przypadków mordowania chrześcijan przez władzę były wydarzenia z czasu panowania Nerona, powszechnie w Polsce znanego za sprawą prozy Henryka Sienkiewicza i powieści o pełnym tytule „Quo vadis: Powieść z czasów Nerona”. Władca, oskarżany od podpalenie Rzymu, rozpoczął brutalne prześladowania chrześcijan, aby odsunąć od siebie niewygodne pogłoski.
Wyznawcy Chrystusa ginęli wtedy na arenach rozszarpywani przez dzikie zwierzęta, płonęli niczym „pochodnie Nerona” czy umierali w taki sposób, jak nasz Mistrz – na krzyżu.
Henryk Siemiradzki – Pochodnie Nerona (1882)
Prześladowania chrześcijan przez Nerona nie zahamowały jednak rozwoju Kościoła, podobnie jak upadek władcy nie zakończył cierpień zadawanych wierzącym przez Imperium w następnych stuleciach. Stąd też, jak informuje brewierz.pl, to właśnie w Rzymie najwięcej osób poniosło śmierć za Wiarę. Grono świętych męczenników zasilali zarówno świeccy, jak i duchowni, w tym kilkunastu papieży.
Większość z zamordowanych wtedy z nienawiści do wiary (in odium fidei) pozostało jednak bezimiennymi. Aby upamiętnić ich godną naśladowania postawę i oddać im cześć, Kościół ustanowił liturgiczne wspomnienie świętych Pierwszych Męczenników Kościoła Rzymskiego. Przypada ono 30 czerwca.
Michał Wałach
Polecamy wszystkie teksty z cyklu „Poczet papieży zapomnianych”.
Poczet papieży zapomnianych: oddali życie za Chrystusa
Poczet papieży zapomnianych: trzech Wielkich
Poczet papieży zapomnianych: prymat nad Cesarstwem
Poczet papieży zapomnianych: Pius dobry na wszystko
Poczet papieży zapomnianych: odnowić wszystko w Chrystusie
oraz
Historia upominania papieży przez wiernych
