Obowiązek sprzeciwu

Jeszcze kilka lat temu stwierdzenie, że w polskim parlamencie zasiadać będą publiczni gorszyciele, którzy znajdą się tam dlatego właśnie, że promują seksualne dewiacje i perwersje, czyniąc z nich sedno swego programu politycznego, wywołałoby u większości naszych rodaków najwyżej gest pukania się w czoło. Dzisiaj wielu przyznaje nam rację.

Kiedy przed kilkoma laty podczas publicznych spotkań wraz z kolegami przestrzegaliśmy przed zorganizowaną inwazją homolobby i postulatami legalizacji związków dewiantów, wielu zarzucało nam, że niepotrzebnie zajmujemy się zwalczaniem absurdalnych pomysłów marginalnej grupki rodem ze „zgniłego Zachodu”, bo u nas ich postulaty nie mają żadnych szans na realizację.

Wystarczyło jednak kilka lat intensywnego prania mózgów przez różne filmy, seriale, tvn y i publicystykę, początkowo tylko subtelnie przemycaną, a ostatnio już wylewającą się każdego dnia od wczesnych godzin rannych z rozmaitych programów tzw. telewizji śniadaniowych, aby przykuta do szklanego ekranu i otumaniona jak nigdzie w Europie (co potwierdzają badania) widownia „łyknęła” wszystko bez reakcji. I choć wciąż trudno tęczowej mafii przepchać przez Sejm – bo Senat już to kiedyś zrobił – ustawę legalizującą tzw. związki partnerskie, to parada dewiacji w polskim parlamencie już trwa. Aktywiści homoseksualni poza parlamentem również nie próżnują i korzystając z miernoty ekipy rządzącej, coraz hardziej stawiają nowe żądania. Ich przedstawiciele docierają nawet do policji, organizując – za zgodą Komendy Głównej – specjalne szkolenia dla stróżów prawa z zakresu tropienia i ścigania „mowy nienawiści” czy „homofobii”. I w tzw. państwie prawa nikomu – z ministrem spraw wewnętrznych na czele – nie przeszkadza, że wspomniane kategorie rzekomych przestępstw nie funkcjonują w naszym systemie prawnym (ani nawet w języku). Utrzymywana z naszych podatków policja już przygotowuje się do ścigania myślozbrodni, a stosowne paragrafy zapewne wkrótce się dopisze. Drobny szczegół formalny, jakim jest ich brak, nie może przecież powstrzymać marszu miłujących pokój, wolność i tolerancję.

Aby wreszcie wypełnić tę „lukę prawną”, homolobby pociągnęło za sznurki i przywołało do porządku panią minister od „równego traktowania”, Agnieszkę Kozłowską¬ Rajewicz, by ogłosiła projekt penalizacji „homofobii” jako swój. Dewianci seksualni chcą bowiem, aby za niepochlebne wypowiedzi pod ich adresem groziła kara do dwóch lat więzienia! Pani minister posłusznie wykonała, o co ją poproszono, i już wystąpiła do swojego kolegi w rządzie – ministra sprawiedliwości, aby ten podjął stosowną inicjatywę ustawodawczą.

W trosce o równe traktowanie pani Kozłowska Rajewicz chce zastraszyć zdecydowaną większość społeczeństwa, w tym olbrzymią liczbę katolików, która z nakazów rozumu i moralności płynącej z prawa naturalnego oraz Dekalogu zobligowana jest do mówienia całej prawdy o grzechach przeciwko naturze. Utrzymywana z naszych pieniędzy minister, chce nam kneblować usta i zakazać głoszenia całej prawdy o grzechu i jego skutkach. To uderzenie w wolność wyznania i swobodę Kościoła, który ma prawo i obowiązek przekazywać światu całe swoje nauczanie, w tym również to, które dotyczy wołającego o pomstę do nieba grzechu sodomii.

Domagając się uciszenia wszystkich, którzy mówią prawdę na temat spustoszenia, jakie w człowieku i społeczeństwie wywołuje ten grzech, minister Agnieszka Kozłowska¬ Rajewicz chce użyć organów ścigania państwa polskiego przeciwko Kościołowi katolickiemu. Tymczasem rząd, który ustanawia pseudoprawa ograniczające wolność Kościoła i zaczyna go prześladować, staje się rządem tyrańskim, zwalniając tym samym katolików z obowiązku posłuszeństwa względem siebie. Gdyby więc prawo takie weszło w życie, mielibyśmy moralny obowiązek sprzeciwienia się jego zapisom i całkowitego ich bojkotu.