W dniu dzisiejszym Kościół obchodzi Dzień Dziękczynienia za życie i dzieła Sługi Bożej Pauliny Jaricot, założycielki Żywego Różańca i promotorki Dzieła Rozkrzewiania Wiary.
W styczniu 2012 r. minęło 150. lat od śmierci Pauliny Jaricot, osoby, która zainicjowała współczesną formę pomocy misjom, a zakładając Żywy Różaniec przyczyniła się do moralnego odrodzenia Francji. Jako młoda dziewczyna rozpoznała w sobie szczególne powołanie i pozostając osobą świecką, całe życie poświęciła wspomaganiu ewangelizacji.
„W obliczu potrzeb duchowych naszych czasów wszyscy chrześcijanie są powołani do rzeczywistego zaangażowania się na rzecz Królestwa Bożego z tym zapałem, jaki od początku ożywiał dziewczynę Paulinę Jaricot – promotorkę Dzieła Rozkrzewiania Wiary. Jej świetlany przykład dodaje odwagi Kościołowi w szerzeniu z coraz większym zaangażowaniem orędzia Chrystusa w świecie” – mówił o niej bł. Jan Paweł II.
Wesprzyj nas już teraz!
Paulina Maria Jaricot żyła w latach 1799-1862. Była córką lyońskiego przemysłowca. Otrzymała staranne wychowanie religijne. W wieku 17 lat, pod wpływem kazań „o próżności tego świata”, zdecydowała się służyć tylko Bogu i porzucić dotychczasowe światowe życie. Złożyła prywatnie ślub czystości i przyjęła prosty sposób życia i ubierania się.
W wieku 19 lat zainspirowała dzieło wspomagania misji. Kiedy szukała sposobu, jak wesprzeć działalność misjonarzy, wpadła na pomysł, by utworzyć 10-osobowe grupy, które każdego tygodnia będą składać niewielkie ofiary na Rozkrzewianie Wiary. Każda z tych osób miała wśród najbliższych i znajomych znaleźć kolejną dziesiątkę, a te tworzyłyby następne. Jej plan powiódł się doskonale. W krótkim czasie zgromadziła tysiąc osób, a zbierane na misje ofiary stale rosły.
W maju 1822 roku jej Dzieło zostało przejęte przez członków lyońskiego Stowarzyszenia Rozkrzewiania Wiary i rozpoczęło oficjalną działalność. Paulina zadowoliła się prowadzeniem „setki” i usunęła w cień. Milczała, kiedy trwały debaty nad tym, kto jest założycielem Dzieła.
Dziś Dzieła Rozkrzewiania Wiary, mające od 1922 r. status Papieskich obecne są w 144 krajach całego świata.
W roku 1826 zrodził się kolejny pomysł Pauliny. Znalazła sposób, by zaangażować ludzi w modlitwę różańcową za misje. Przyjęła tę samą metodę co w Dziele Rozkrzewiania Wiary. W miejsce dziesiątek wprowadziła piętnastki. Każda osoba z grupy zobowiązywała się do codziennego odmawiania dziesiątka różańca i medytacji nad wybraną w drodze losowania tajemnicą. Żywy Różaniec rozprzestrzenił się bardzo szybko w Europie oraz innych częściach świata.
Paulina Jaricot stała się też propagatorką i organizatorką działań socjalnych i opieki nad robotnikami lyońskimi (bibliotek objazdowych, kas pożyczkowych, fabryki „socjalnej”). Widząc nędze świata robotniczego szukała sposobów rozwiązania problemów ubogich. Cały swój majątek zainwestowała w hutę Rustrel, która miała być idealnym ośrodkiem przemysłowym i początkiem odnowy społecznej. Inwestycja upadła na skutek oszustwa nieuczciwych ludzi, a Paulina do końca życia spłacała zaciągnięte długi. W ubóstwie i całkowitym opuszczeniu zmarła 9 stycznia 1862 roku ze słowami: „Maryjo! Matko moja! Cała jestem Twoja!”
Proces beatyfikacyjny Pauliny Jaricot otwarty został w 1930 r., heroiczność jej cnót ogłoszona została przez Jana XXIII w 1963 r. Do beatyfikacji potrzebne jest jeszcze uznanie cudu za jej wstawiennictwem.
Źródło: misje.dominikanki.pl/opoka.org.pl/KAI
