9 stycznia 2019

Nowi „czerwoni”, stare idee. Antyklerykalny obłęd powraca

(FOT.Marek Lapis/FORUM)

Lewica chce w Polsce wrócić do gry i ma na to – jak sądzi – doskonały pomysł. Problem w tym, że metoda była już testowana i jeszcze nigdy nie zaprowadziła postępowców do sukcesu, a – jak twierdził ponoć Albert Einstein – obłędem jest powtarzać w koło tę samą czynność oczekując innych rezultatów.

 

6 stycznia, w dniu jednej z ważniejszych dla katolików uroczystości Objawienia Pańskiego, Barbara Nowacka ogłosiła swoją nową polityczną inicjatywę. Czy odniesie sukces? Ciężko spodziewać się takiego rozwoju sytuacji, gdyż dotąd dała się poznać jako polityk wiecznej klęski, przegryw – mówiąc językiem internetu.

Wesprzyj nas już teraz!

 

Próbowała wszak na różne sposoby zawojować polską politykę i nigdy nie odniosła sukcesu. Ciągle wschodząca gwiazda naszej krajowej lewicy, wschodzi, wschodzi i wzejść nie może. Próbowała już u boku Janusza Palikota otwierając jego listę w Eurowyborach i razem z projektem Europa Plus kończąc marzenia pod wyborczym progiem. Nieudane były dla Nowackiej również wybory krajowe, gdy Zjednoczona Lewica, której twarzowała, także boleśnie wywróciła się na ośmioprocentowym progu. W końcu przyszedł czas na firmowanie projektu „obywatelskiego” – i nie ważne, że polityk pasuje do inicjatywy obywatelskiej niczym etatowy obrońca klasy robotniczej Ryszard Kalisz do nowego jaguara. Ale i tutaj Nowacka oraz jej proaborcyjny projekt o absurdalnej nazwie „Ratujmy kobiety” poległy w pierwszym sejmowym czytaniu. I w końcu – wisienka na torcie – wraz ze swoją organizacją przystąpiła do Koalicji Obywatelskiej, co towarzysze z lewicy okrzyknęli zdradą. Słabo – przyznacie państwo – jak na jedną z ostatnich nadziei polskiej lewicy.

 

Teraz, korzystając ze swojej (jak pokazuje historia) niezbyt celnej intuicji, Nowacka postanowiła wziąć na sztandary antyklerykalizm. Być może za wyborem stał niewątpliwy komercyjny sukces filmu „Kler”. Czy jednak istnieje proste przełożenie między frekwencją na poszczególnych kinowych seansach a politycznymi wyborami Polaków? Z jednej strony rok po premierze „Pasji” Mela Gibsona od władzy odsunięto w naszym kraju postkomunistów. Z drugiej jednak popularnością cieszył się „Avatar” i „Shrek”, a jakoś nie widać szczególnego zamiłowania Polaków do „zielonych ludzików”.

 

Powód postawienia na antyklerykalizm mógł być więc inny. Nowacka odniosła już kilka politycznych porażek. W takiej sytuacji ciężko bronić opinii gwiazdy czy ostatniej nadziei lewicy. Żeby nie wypaść z obiegu trzeba więc coś robić, szczególnie, że konkurencja nie śpi, a Robert Biedroń wysyła w stronę głównego nurtu opozycji wrogie sygnały – a przecież Nowacka stanowi część Koalicji Obywatelskiej. Nie chcąc stracić na ideowej wiarygodności potrzebuje więc nowego pomysłu. Jakiego?

 

Sprawy ekonomiczne zdominował PiS i ciężko sobie wyobrazić, by ktoś mógł przelicytować partię Jarosława Kaczyńskiego pod względem obiecywanych i – co dla wyborców najważniejsze – faktycznie uchwalanych nowych zasiłków oraz dotacji przyozdabianych zwykle nazwą „plus”. Tutaj lewica jest bez szans. Jej program przejął i realizuje ktoś inny.

 

Tematy ustrojowe też zostały zaklepane – tu okopali się politycy Platformy Obywatelskiej. Schetyna i spółka nie obrali może najlepszej drogi do zwycięstwa, gdyż obrona demokracji „grzeje” Polaków znacznie słabiej niż „500 plus”, pytanie jednak, czy chodzi im o sukces, czy o trwanie na wygodnej pozycji największej partii opozycyjnej. W sprawach innych niż systemowe PO targana jest konwulsjami – widzimy to zarówno w obszarze socjalnym jak i obyczajowym – od krytyki „500 plus” po obiecywanie świadczenia nawet na pierwsze dziecko, od proponowania wpisania „kompromisu aborcyjnego” do konstytucji po wyrzucanie posłów przeciwnych radykalnie proaborcyjnej inicjatywie feministek.

 

Cóż więc mogą zaoferować wyborcom liberalnym w sprawach światopoglądowych politycy i środowiska zlokalizowane na lewo od PO? Nieobsadzona pozostaje rola formacji fanatycznie proaborcyjnej, obsesyjnie antyklerykalnej, fundamentalistycznie genderowej i radykalnie prohomoseksualnej. I właśnie w takie buty wejdzie – wedle doniesień wp.pl – Robert Biedroń.

 

Serwis, którego nie sposób określić mianem wroga „tęczowej” ideologii, informuje, że nie ma mowy o złagodzeniu antyklerykalnego kursu nowej formacji byłego posła Ruchu Palikota. Nie ma mowy o rezygnacji z postulatu usunięcia religii ze szkół. Jest za to mowa o kontrolowaniu tac i likwidacji Funduszu Kościelnego.

 

Nowacka została więc wywołana do tablicy, a przedstawiona 6 stycznia petycja „Świeckie Państwo” ma podobne założenia. Sygnatariusze dokumentu także żądają likwidacji Funduszu Kościelnego oraz zaprzestania finansowania nauczania religii ze środków publicznych. Portal naTemat.pl pisze ponadto: „Padają też konkretne dane, np. taka, że lekcje religii wymagają zatrudniania ok. 30 tys. księży i katechetów”. Prosty z tego wniosek: lewica z przyczyn ideologicznych domaga się… zwolnienia 30 tys. osób. Zawinili pełnieniem funkcji katechetów oraz wykształceniem teologicznym lub święceniami kapłańskimi. Nowa lewica chce więc dyskryminować za przekonania. Na pozór to absurd, gdyż postępowcy mają usta pełne frazesów o szacunku dla różnorodności. Wiadomo jednak, że w myśl postępowej doktryny „nie ma wolności dla wrogów wolności”. Ból głowy mogą mieć natomiast towarzysze ze starej, robotniczej lewicy – wszak ich ideologiczne dzieci i wnuki chcą zwalniać ludzi. A gdzie, młodzi towarzysze, szacunek do pracy?

 

Starsze pokolenia „czerwonych” mogą też zapłakać nad chęcią likwidowania ich tworu. Wszak Fundusz Kościelny nie jest dziełem i pomysłem duchownych. Przeciwnie. Został powołany w czasach głębokiego stalinizmu i miał stanowić rekompensatę za mienie skradzione Kościołowi przez władzę „ludową”. Był ochłapem rzuconym na otarcie łez. Dziś nowi rewolucjoniści chcą go zlikwidować powołując się na fakt zakończenia prac Komisji Majątkowej, która doprowadzić miała do zwrotu zagrabionych dóbr.

 

Czy więc „czerwoni” starej daty mają powody do płaczu? Przecież Nowacka i Biedroń, chociaż stosują inne metody, idą śladem towarzyszy z dawnych lat, podążając wydeptaną ścieżką antyklerykalizmu. Także oni planują osłabić wpływ duchowieństwa na Polaków i podkopać pozycję Kościoła. Powód do smutku dla czytelników pisemek Jerzego Urbana może być inny – to wspomnienie losów antyklerykalnych formacji w ostatnich latach. Gdzie ten Palikot, który chciał usuwać krzyż z budynku Sejmu? Krzyż został, Palikota nie ma. A gdzie rząd Platformy Obywatelskiej? Był, trwał, a gdy skręcił w lewo, natychmiast stracił władzę. A Nowoczesna? Weszła do Sejmu ze sztandarem poszerzenia wolności gospodarczej, ale potem odbiła w stronę obyczajowej rewolucji. Dziś bez mocniejszych okularów nie widać jej w sondażach.

 

Co więc z karierami i inicjatywami Roberta Biedronia oraz Barbary Nowackiej? Odgrzany kotlet antyklerykalizmu może na moment skusić pewną grupę wyborców, ale na fundamencie wrogości wobec Kościoła nic trwałego zbudować się nie da.

 

 

Michał Wałach

 

  

Wesprzyj nas!

Będziemy mogli trwać w naszej walce o Prawdę wyłącznie wtedy, jeśli Państwo – nasi widzowie i Darczyńcy – będą tego chcieli. Dlatego oddając w Państwa ręce nasze publikacje, prosimy o wsparcie misji naszych mediów.

Udostępnij
Komentarze(0)

Dodaj komentarz

Anuluj pisanie