Nieplanowany sukces

Twórcy ekranizacji historii życia byłej dyrektor kliniki aborcyjnej niczym Dawid rzucili wyzwanie – wydawać by się mogło – niepokonanemu Goliatowi w postaci amerykańskiego przemysłu aborcyjnego. I podobnie jak biblijny król Izraela, z Bożą pomocą, wyszli z tego pojedynku zwycięsko.

W dobie ostatecznej rozgrywki pomiędzy cywilizacją śmierci a cywilizacją życia, produkcja Chucka Konzelmana i Cary’ego Solomona rezonuje słowami z Kazania na Górze: Niech mowa wasza będzie tak, tak, nie, nie (Mt 5, 37). Nieplanowane nie opowiada historii okrężną drogą, nie sili się na niepotrzebne metafory i porównania, nie stara się mówić o zabijaniu nienarodzonych z perspektywy dziesiątego dna, lecz w nieco ponad półtorej godziny „mówi jak jest”. A takie stanowisko wywołuje skrajne postawy.

Nieplanowane można kochać lub nienawidzić. Kochać, mimo iż nie jest arcydziełem sztuki filmowej, ale realną, do bólu prawdziwą opowieścią o rzeczywistości aborcji. I to wystarcza. Bo – parafrazując nieocenionego Mackiewicza – tylko prawda jest ciekawa. I właśnie ta prawda spotkała się z całkowitym odrzuceniem przez lewicę, która przejawia wobec filmu zwykłą nienawiść, tylko dla niepoznaki przykrytą pogardą i obojętnością. Wystarczy poczytać tytuły „recenzji” w największych lewackich wydawnictwach na świecie, by się wyzbyć wszelkich wątpliwości, że mamy do czynienia ze zmasowanym atakiem, którego autorzy w nosie mają obiektywizm czy elementarną rzetelność.