Migracja w służbie rewolucji

Europejska lewica do tego stopnia nienawidzi Europy, że bez zmrużenia oka wyda ją na żer barbarzyńskiej hordzie z Azji i Afryki – na dodatek tłumacząc to postępem cywilizacyjnym, a wręcz ewangelicznym nakazem.

Nie trzeba nigdzie daleko wyjeżdżać, aby ich zobaczyć. Przybywają w bardzo licznych grupach, przekraczają granice i infrastrukturę kontrolną oraz zwyczaje życia i higieny krajów europejskich. Już dziś władze informują, że napływ ten potrwa dłuższy czas:

– Fala imigracji nie stanowi odosobnionego incydentu, ale początek prawdziwego exodusu, co oznacza, że będziemy mieć do czynienia z tym problemem przez lata – orzekł przewodniczący Rady Europejskiej Donald Tusk podczas konferencji w brukselskim Instytucie Bruegla.

Słowo „lata” nabiera w tym kontekście aspektu pewnej nieodwracalności. Czyli innymi słowy: mamy się przygotować na zmiany na dobre i na złe. Co więcej, jest to nieodwracalność najwyraźniej dobrze zorganizowana. Tylko bowiem ktoś naiwny mógłby sądzić, że podobne przemieszczenia ludności obywają się bez żadnej organizacji. Przecież tysiące ludzi nie podróżowałyby w ten sposób, morzem i lądem, dokładnie w tym samym czasie i dokładnie ku temu samemu celowi. Gdyby chodziło o zjawisko spontaniczne, przybyliby z początku nieliczni, dopiero potem stopniowo następni. Wielu ruszyłoby do bogatych krajów arabskich, gdzie panuje ta sama religia, gdzie mieszkają pokrewne ludy, które posługują się tym samym językiem. Jeszcze bardziej znamienny jest upór mediów w przedstawianiu imigrantów jako zrozpaczonych uchodźców, którzy uciekają wraz z dziećmi przed wojną w Syrii, podczas gdy naprawdę są to w większości młodzi mężczyźni, którzy przybywają z wielu miejsc, na przykład, z Afganistanu, Erytrei, Somalii czy ogólnie: z Afryki. Niektórzy, owszem, są uchodźcami, ale inni to imigranci ekonomiczni, którzy chcą po prostu żyć na koszt europejskiego systemu socjalnego.