Matka Boża i Prusacy

Antykatolickie systemy najbardziej boją się Matki Bożej przychodzącej ratować dusze swych dzieci przed kulturkampfami prześladowców Kościoła. Ta, która depcze głowę węża, nieodmiennie wzbudza popłoch w szeregach barbarzyńców.

Wielkie – uznane przez Kościół – dziewiętnastowieczne objawienia maryjne wydarzyły się w krajach, które bardzo boleśnie odczuły przetaczające się wówczas przez nasz kontynent liberalne „wojny o kulturę”. Spójrzmy na szczególne nasilenie objawień we Francji (1830 – Paryż, 1846 – La Salette, 1858 – Lourdes), które można wręcz odczytać jako toczoną przez Matkę Bożą walkę o duszę Francji, swoisty poligon długotrwałej i nader brutalnej kampanii laicyzacyjnej. Nie inaczej było w przypadku Portugalii u progu dwudziestego stulecia. Matka Najświętsza ukazując się w roku 1917 w Fatimie, przybywała do kraju, który od siedmiu lat doświadczał bolesnej kampanii dechrystianizacyjnej na wzór III Republiki Francuskiej.

Czterdzieści lat wcześniej w Gietrzwałdzie Maryja nawiedziła katolicką Warmię, w której od paru lat (podobnie zresztą jak we wszystkich prowincjach Prus) wprowadzano w życie całą serię antykatolickich praw zaordynowanych przez Bismarcka, a w parlamencie posłusznie uchwalanych przez niemieckich liberałów.

Warto w tym miejscu przypomnieć, że nie po raz pierwszy mieli wówczas Prusacy „kłopot” z Matką Bożą, gdyż nie było to pierwsze objawienie maryjne, które wzmogło czujność pruskiej administracji. Badając przed laty akta pruskiej cenzury – zarówno tej działającej w zaborze pruskim, jak i w samych Prusach – natrafiłem na „sprawę Cudownego Medalika” objawionego św. Katarzynie Laboure przez Matkę Bożą w roku 1830 w Paryżu...