Maryjny sojusz Rzeczypospolitej

Szczególne przymierze Polaków z Matką Bożą mocno zastanawia. Nie zasłużyliśmy na nie. Ale nic za darmo! Najwidoczniej Opatrzność postawiła przed nami jakieś zadania, które się z tym przymierzem wiążą. Nie wypada się nimi chwalić – podobnie nie może się chwalić Syn Marnotrawny albo (to lepsze porównanie) Jonasz. Tymczasem nasze zadania jawią się – jak w przypadku Jonasza – jako coraz bardziej realne. Wypada to sobie uświadomić.

Ksiądz Piotr Hiacynt Pruszcz zapisał w połowie wieku XVII zdanie, jakże chętnie później cytowane: Zaprawdę w Polsce naszej nie masz miasta, rzadka wieś z kościołem, w którymby się obraz Najświętszej Maryi Panny nie znalazł cudowny. Jedni powiedzą – żadne dziwy, wszędzie w Europie sanktuariów było i jest na pęczki. Owszem, ale maryjne przymierze Polaków rzeczywiście wygląda na wyjątkowe. W końcu jednak nie chodzi o to, czy inne narody takiego przymierza doświadczyły, czy nie. To nie nasza sprawa. Problem raczej w tym, czy chcemy to przymierze uznawać i przedłużać. A że jak dotąd obowiązuje – to coraz wyraźniej widać.

Maryjne piętno polskich wolnomyślicieli

Tu mała dygresja. Od XVI wieku Kościół polski, przypalany ogniem reformacyjnej hydry, zbierał cięgi za nabożeństwo do Maryi Panny. Innowiercy mieli je wszak za szczególny „zabobon”. Można by się zatem spodziewać, że tę awersję musieli odziedziczyć polscy wolnomyśliciele, od ponad stulecia współtworzący (i dominujący) narodowe elity. Po trosze owszem, przypomnijmy choćby tych mądrali, co to po śmierci świętego Jana Pawła II wytykali mu w TVP jego maryjność. A Czesław Miłosz marudził w Traktacie teologicznym (jaki on tam teologiczny…), że nasze maryjne sanktuaria:

(…) służą umacnianiu narodowej ułudy i uciekaniu się pod Twoją obronę, pogańskiej bogini, przed najazdem

nieprzyjaciela.