Papież Franciszek kreował łącznie 101 kardynałów. Obecnie aż 73 kardynałów-elektorów to jego nominaci, w porównaniu do 39 Benedykta XVI i zaledwie 16 św. Jana Pawła II. Wielu z nowych purpuratów to zarazem najbliżsi współpracownicy papieża. Tych, którzy robią karierę w czasie trwającego pontyfikatu, wyróżnia przede wszystkim nieskrywany entuzjazm dla różnego rodzaju papieskich innowacji czy nowego rozkładu „akcentów” duszpasterskich w Kościele. Poniżej prezentujemy sylwetki sześciu zaufanych ludzi Franciszka, którzy odgrywają dziś w Kurii Rzymskiej szczególnie dużą rolę.
Wesprzyj nas już teraz!
Lorenzo Baldisseri (ur. 1940, Włochy). Organizator synodów Franciszka
Studiował między innymi na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. Pragnąc rozpocząć pracę w służbie dyplomatycznej Watykanu, wstąpił do Papieskiej Akademii Kościelnej. Został doceniony przez św. Jana Pawła II. W 1992 roku otrzymał stanowisko nuncjusza apostolskiego na Haiti, z czym wiązała się sakra biskupia i wyniesienie do godności arcybiskupa. W kolejnych latach był nuncjuszem w Paragwaju, Indiach oraz Nepalu – a od roku 2002 w Brazylii. Prawdopodobnie właśnie tam poznał przyszłego papieża Jorge Mario Bergoglio. Baldisseri pełnił służbę w Brazylii do roku 2012; jako nuncjusz uczestniczył w V Konferencji Ogólnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów w Aparecidzie, podczas którego kardynał Bergoglio odgrywał czołową rolę – przewodniczył komisji przygotowującej dokument finalny posiedzenia. Baldisseri trafił do Kurii Rzymskiej z woli Benedykta XVI. W 2012 roku Toskańczyk został sekretarzem wpływowej Kongregacji ds. Biskupów, co było zapowiedzią planów włączenia go w przyszłości do Kolegium Kardynalskiego. Papież Ratzinger w tym samym roku powierzył mu też ważną funkcję Sekretarza Kolegium Kardynałów.
W trakcie pontyfikatu Franciszka: Na koniec konklawe roku 2013 papież Franciszek dał wyraz dużej sympatii dla Baldisseriego: obdarował go swoją własną kardynalską piuską. Włoch nie musiał długo czekać na kolejne wyróżnienia. Został mianowany członkiem Kongregacji ds. Biskupów, a we wrześniu 2014 roku – członkiem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. Kardynałem został kreowany już na pierwszym konsystorzu Franciszka w 2014 roku. Wcześniej otrzymał jednak swoją najważniejszą w życiu funkcję: we wrześniu 2013 roku papież Bergoglio uczynił go Sekretarzem Generalnym Synodu Biskupów. Jako taki był Baldisseri odpowiedzialny za zwołanie i organizację kilku synodów: nadzwyczajnego i zwyczajnego Synodu o Rodzinie (2014 i 2015), zwyczajnego Synodu Młodych (2018), specjalnego Synodu Amazońskiego (2019). Tym samym to właśnie on jest jednym z głównych sprawców wszystkich wynikłych z tych zgromadzeń kontrowersji.
Kontrowersje: Podczas swojej pracy jako Sekretarz Generalny Synodu Biskupów Baldisseri nie krył poparcia dla progresywnej rewolucji. Już w maju 2014 roku, a zatem jeszcze przed synodem nadzwyczajnym o rodzinie, opowiedział się za „opcją” kard. Waltera Kaspera odnośnie dopuszczenia Komunii świętej dla rozwodników. W wywiadzie dla holenderskiej prasy stwierdził, że Synod Biskupów zamierza „uwspółcześnić” nauczanie adhortacji apostolskiej „Familiaris consortio” św. Jana Pawła II z 1980 roku, bo – jak tłumaczył – Kościół nie żyje „poza czasem”, a Ewangelia musi być „zrozumiała” dla współczesnych ludzi. Prawdopodobnie to także Baldisseri zablokował rozdawanie Ojcom Synodalnym w roku 2015 książki kilku kardynałów „Pozostać w prawdzie Chrystusa”, która sprzeciwiała się „opcji Kaspera”. W 2018 roku na konferencjach prasowych bronił użycia niespotykanego dotąd w kościelnych dokumentach określenia „młodzież LGBT” w Instrumentum laboris Synodu Młodych.
Michael Czerny (ur. 1946, Czechy, od 1948 w Kanadzie). „Fanatyk” imigrantów
Urodził się w 1946 roku w Brnie, ale dorastał w Kanadzie. Wstąpił do zakonu jezuitów. Studiował w Chicago; szybko zajął się tematyką „sprawiedliwości społecznej”. W Kanadzie współzałożył Jezuickie Centrum Społecznej Wiary i Sprawiedliwości, którym kierował przez szereg lat. W 1992 roku wyjechał do Rzymu, gdzie objął posadę w Sekretariacie Sprawiedliwości Społecznej w Kurii Generalnej Jezuitów. Wkrótce zaangażował się też w walkę z AIDS w Afryce. W roku 2010 trafił pod skrzydła kard. Petera Turksona, przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Sprawiedliwości i Pokoju. Został osobistym asystentem ghańskiego purpurata.
Kariera za pontyfikatu Franciszka: W 2017 roku papież Franciszek przekształcił tę Radę w Dykasterię Wspierania Integralnego Rozwoju Człowieka. U sterów pozostawił kard. Turksona, a o. Czerny został podsekretarzem w Sekcji Migrantów i Uchodźców w tejże dykasterii. Wkrótce został włączony w proces „synodalny”. W 2018 roku papież uczynił go członkiem Synodu o Młodzieży, a w roku 2019 – sekretarzem specjalnym Synodu Amazońskiego. To właśnie Czerny zaprezentował na konferencji prasowej dokument finalny tego Synodu. I to już jako kardynał – bo na konsystorzu w październiku Franciszek obdarzył go czerwonym biretem. Święcenia biskupie Czerny otrzymał z rąk samego papieża; współkonsekratorami byli sekretarz stanu kard. Pietro Parolin oraz kard. Peter Turkson. Wreszcie w roku 2020 kard. Czerny został członkiem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów – tej, której przewodzi filipiński kardynał Luis Antonio Tagle, a która po przygotowywanej reformie Kurii Rzymskiej ma zostać przekształcona w najważniejszą super-dykasterię Watykanu.
Kontrowersje: Czerny, jak dotąd, nieczęsto zabierał głos w najbardziej kontrowersyjnych sprawach. Ciekawe są jednak jego słowa odnośnie adhortacji apostolskiej „Querida Amazonia”. Kanadyjski purpurat dał się poznać jako zwolennik daleko idących zmian. W Watykanie to między innymi on prezentował dziennikarzom papieski dokument – i próbował tłumaczyć, dlaczego Franciszek nie zniósł celibatu. Według Czernego nie idzie o jakieś pryncypia, ale o to, że temat „musi dojrzeć” i Kościół dalej będzie zastanawiał się nad poluzowaniem obowiązku bezżenności kapłańskiej. Kardynał dość specyficznie manifestuje swoje oddanie sprawie imigrantów: nosi krzyż pektoralny wykonany z kawałków łodzi uchodźców z Lampedusy.
Kevin Farrell (ur. 1947, Irlandia). Człowiek McCarricka
Urodził się w 1947 roku w irlandzkim Dublinie. Karierę kościelną robił jednak przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych. Studiował w Rzymie i podobne jak jego starszy brak, późniejszy kurialista Brian Farrell, wstąpił do Legionistów Chrystusa. W latach 80. trafił do archidiecezji Waszyngtonu. Dzięki swojemu dobremu wykształceniu ekonomicznemu został sekretarzem finansów archidiecezji. Funkcję tę sprawował w latach 1989-2001. W Waszyngtonie poznał byłego kardynała Theodore’a McCarricka. To on doprowadził do wyświęcenia Farrella na biskupa pomocniczego. Pod McCarrickiem bp Farrell służył nie tylko jako sekretarz ds. finansów, ale także jako wikariusz generalny diecezji. Żyli ze sobą bardzo blisko; przez kilka lat współdzielili mieszkanie w amerykańskiej stolicy. Farrell pełnił zarazem różne funkcje w Episkopacie USA, zarówno ekonomiczne, jak i związane z problematyką imigracji. Dał się poznać jako zwolennik ograniczania prawa do posiadania broni. Usamodzielnił się w roku 2007, zostając biskupem Dallas w Teksasie.
Kariera za pontyfikatu Franciszka: W 2016 roku papież wręczył mu biret kardynalski – oraz powołał na stanowisko prefekta nowoutworzonej Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia. Jako taki Farrell zorganizował kontrowersyjne Światowe Spotkanie Rodzin w Dublinie w 2018 roku, niewolne od wyrazów pewnej sympatii wobec środowisk LGBT. Sam zresztą już dwa lata wcześniej, po publikacji „Amoris laetitia”, dał do zrozumienia, że popiera zmianę w sprawie rozwodników, choć wyraźnego stanowiska nigdy nie zajął. W kolejnych latach Farrell zyskiwał w Kurii Rzymskiej coraz silniejszą pozycję. W roku 2017 został członkiem Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej; w tym samym roku także członkiem Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego. W roku 2019 uzyskał wpływowe i prestiżowe stanowisko Kamerlinga Świętego Kościoła Rzymskiego, a w roku kolejnym stanął na czele nowej Komisji Spraw Poufnych, która zajmuje się finansami Kurii Rzymskiej.
Marcello Semeraro (ur. 1947, Włochy), bojownik „Amoris laetitia” i nowego otwarcia wobec LGBT
Studiował na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. W 1998 roku objął diecezję Oria w rodzimej Apulii. Jego pierwsza ważna funkcja w Watykanie przyszła w roku 2001; św. Jan Paweł II mianował go sekretarzem specjalnym Synodu Biskupów poświęconego zagadnieniu posługi biskupa we współczesnym świecie. W roku 2004 został biskupem Albano w Lacjum. Wówczas zaczęła się jego kariera kurialna. Został konsultantem Kongregacji ds. Duchowieństwa w Kurii Rzymskiej, a w Episkopacie Włoch – członkiem Komisji Nauki Wiary. W 2007 roku trafił do zarządu oficjalnego dziennika Episkopatu, „Avvenire”.
Kariera za pontyfikatu Franciszka: W 2013 papież mianował bp. Semeraro sekretarzem ekskluzywnej Rady Kardynałów, która opracowuje reformę Kurii Rzymskiej. Kolejne wyróżnienie przyszło w roku 2020, kiedy został prefektem Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych – i kardynałem. Już z biretem kardynalskim znalazł się też jako członek w dwóch dykasteriach kurialnych, ds. Kościołów Wschodnich oraz ds. Komunikacji Stolicy Apostolskiej.
Kontrowersje: Semeraro jest gorącym orędownikiem zmian przynoszonych przez adhortację „Amoris laetitia”. W 2016 roku przemawiał na jezuickim Uniwersytecie Comillas w Madrycie, gdzie prezentował nowe wydanie tej adhortacji ze wstępem własnego autorstwa. Semeraro twierdził, że dokument ten wychodzi poza logikę „jest możliwe” oraz „nie jest możliwe” i wprowadza zamiast tego „jasne rozróżnienie między regułą ogólną a poszczególnym przypadkiem”. Według ówczesnego biskupa Albano, rozwodnicy w nowym związku nie mogą żyć jak brat z siostrą, ale mają prawo do fizycznego wyrażania swojego uczucia. Bp Semeraro powołał się na konstytucję soborową „Gaudium et spes”, zgodnie z którą… małżonkowie żyjący wstrzemięźliwie zagrażają swojemu związkowi. Mówca uznał, że rozwodnicy z dziećmi żyją tak naprawdę w relacji o charakterze małżeńskim, a stąd wniosek, że wstrzemięźliwość jest niewskazana. Bp Semeraro podkreślił, że trzeba postawić na duszpasterskie „rozróżnianie”.
Wątek „włączania” rozwodników w życie Kościoła hierarcha podjął w roku 2018. Jako biskup Albano wydał dokument pt. „Radujcie się wraz ze mną” (wł. „Rallegratevi con me. Accogliere, discernere, accompagnare e integrare nella communita ecclesiale i fedeli divorzati e risposati civilmente”). Semeraro uznał, że rozwodnicy w nowych związkach mogą „po rozważeniu sprawy” uczestniczyć w Liturgii Słowa jako lektorzy. Mogą też być uznawani za „idealnych do nauczania religii katolickiej w szkołach” oraz mogą być „nauczycielami wiary” jako katecheci. Jest to niezgodne z Kodeksem Prawa Kanonicznego (kan. 804, par. 2), który mówi, że katecheci winni odznaczać się „świadectwem życia chrześcijańskiego”. A jednak według bp. Semeraro od rozwodników nie można wymagać „zbyt wiele”, tym więcej, że – jak uznał – ich wina moralna często może być w istocie nie tak duża.
Hierarcha wielokrotnie prezentował się też jako zwolennik zmian w sprawie homoseksualizmu. W roku 2016 stwierdził w wywiadzie, że nie widzi obiekcji gdy idzie o prawną legalizację jednopłciowych związków cywilnych we Włoszech. W 2018 roku Semeraro przemawiał na Piątym Forum Chrześcijan LGBT. Powołał się tam na „Amoris laetitia”. Zaprezentował zebranym wideo z przesłaniem prohomoseksualnego jezuity o. Jamesa Martinem. Wezwał „chrześcijan LGBT” do „zaufania Duchowi”. W roku 2020 napisał wstęp do książki ks. prof. Aristide Fumagallego pt. „Możliwa miłość. Osoby homoseksualne i moralność chrześcijańska”. Praca prezentuje niekatolicką perspektywę moralną.
Według wybitnego włoskiego watykanisty, Sandro Magistra, Marcello Semeraro jest dziś jednym z najbardziej wpływowych ludzi w Watykanie. Ma być jednym z papabile. Samego Franciszka zna osobiście co najmniej od 2001 roku; to właśnie on został przez papieża Bergoglio przyjęty na audiencji jako pierwszy biskup.
Miguel Guixot (ur. 1952, Hiszpania). Architekt braterstwa z Abu Zabi
Jest członkiem zgromadzenia Misjonarzy Kombonian Serca Jezusowego. Studiował na Papieskim Instytucie Studiów Arabskich i Islamistycznych. Pracował jako misjonarz w Egipcie i Sudanie w latach 1982-2002, a także jako profesor studiów islamskich w Chartumie oraz w Kairze. Przez lata angażował się w dyskusje z muzułmanami. Uzyskał doktorat z teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Granady w 2000 roku. Papież Benedykt XVI w 2007 roku powołał go na konsultanta Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego. W roku 2012 został jej sekretarzem.
Kariera za pontyfikatu Franciszka: Biskupem został w roku 2016 – Ojciec Święty konsekrował go osobiście. Bp Guixot zaangażował się w przywrócenie relacji z Wielkim Imamem Al-Azhar Ahmedem al-Tajebem, które tenże zerwał po ratyzbońskim wykładzie Benedykta XVI z 2011 roku.
Kontrowersje: To właśnie bp Guixot był jednym z tych, którzy opracowali niesławną Deklarację o Ludzkim Braterstwie z lutego 2019 w Abu Zabi, która mówi, jakoby Bóg życzył sobie różnorodności religijnej. Hierarcha został też członkiem Wyższego Komitetu na rzecz Ludzkiego Braterstwa. Komitet zajmuje się obecnie z jednej strony upowszechnianiem Deklaracji z Abu Zabi, z drugiej – projektem wzniesienia na wspólnym fundamencie kościoła, synagogi i meczetu jako świątyń tak zwanych „religii Abrahamowych”. Papież w 2019 kreował go kardynałem i mianował przewodniczącym Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego. Włączył też świeżo upieczonego purpurata w szeregi Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich. W roku 2020 kard. Guixot był ze strony katolickiej tym hierarchą, który zaprezentował opinii publicznej encyklikę papieża „Fratelli tutti”.
Mario Grech (ur. 1947, Malta). Promotor Komunii świętej dla rozwiedzionych
Studiował na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim oraz na Papieskim Uniwersytecie Św. Tomasza z Akwinu. Pełnił posługę kapłańską w diecezji Gozo i w roku 2005 został jej biskupem. Przez lata był znany jako bojownik o czystość małżeństwa. Gdy w roku 2011odbywało się na Malcie referendum ws. rozwodów, biskup Grech wzywał katolików do głosowania w obronie katolickiego małżeństwa. – Jestem gotów rozmawiać z każdym, ale nie będę fałszywy, nie będę kłamał. Nie można być lojalnym wobec Chrystusa i mówić, że jest się chrześcijaninem czy katolikiem. Jeżeli nie jest się w jedności z nauczaniem Chrystusa, nie jest się w jedności z Kościołem i nie można przyjmować Komunii. Nie można udawać, że jest się w jedności z Eucharystią – mówił w sprawie rozwodów w roku 2011. W roku 2013 został przewodniczącym maltańskiego Episkopatu.
Kariera za pontyfikatu Franciszka: W roku 2019 bp Grech został wezwany do Kurii Rzymskiej. Papież powierzył mu stanowisko pro-sekretarza generalnego Synodu Biskupów. Jako taki bp Grech wraz z kard. Baldisserim przygotowywał Synod Amazoński; wszedł też w skład komisji, która przygotowała dokument finalny zgromadzenia. W roku 2020 papież mianował Maltańczyka Sekretarzem Generalnym Synodu Biskupów. Włączył go też w skład Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan. Obecnie Grech – od 2020 roku już jako kardynał – przygotowuje Synod Biskupów poświęcony kwestii synodalności, który odbędzie się w roku 2022.
Kontrowersje: Po latach hierarcha porzucił pryncypialne stanowisko w sprawie rozwodów. Jako przewodniczący Episkopatu Malty był uczestnikiem obu synodów o rodzinie w latach 2014 i 2015. Otwarcie poparł opcję kard. Kaspera. Przekonywał dziennikarzy zainteresowanych kwestią rozwodników, że „doktryna wiary jest zdolna do progresywnego osiągnięcia większej głębi”, co dotyczyć miałoby nie tylko osób w „złożonych sytuacjach” rodzinnych, ale i homoseksualistów. Bp Grech entuzjastycznie przyjął adhortację Amoris laetitia. W roku 2017 wraz z abp. Charlesem Scicluną z Malty wydał wytyczne duszpasterskie, w których dopuszczono rozwodników do Komunii świętej, oczywiście na gruncie duszpasterskiego „rozróżniania”. Wytyczne spodobały się w Watykanie, zostały przedrukowane w „L’Osseravatore Romano”; poświadczają to też kolejne awanse, aż do sekretariatu generalnego Synodu Biskupów.
W 2020 roku wzbudził wśród opinii katolickiej zdziwienie swoim komentarzem dotyczącym wiary w okresie pandemii. W jednym z wywiadów przekonywał, że epidemia pomogła odkryć nową eklezjologię, kładąc nacisk na kościół domowy. Stwierdził też z dezaprobatą, że niektórzy katolicy są „zagubieni bez Eucharystii i kultu” w kościele, a to ma wskazywać na „ignorancję i analfabetyzm duchowy oraz na nieadekwatność współczesnej praktyki pastoralnej”.
Pietro Parolin (ur. 1955, Włochy). Papabile i prawa ręka Franciszka
Studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Wstąpił do Papieskiej Akademii Kościelnej, chcąc podjąć pracę w watykańskiej służbie dyplomatycznej. Rozpoczął ją w 1986 roku w nuncjaturze w Nigerii. Następnie działał w Meksyku, gdzie pracował nad przywróceniem relacji dyplomatycznych z Watykanem. W latach 90. przebywał głównie w Rzymie, działają na odcinku dyplomatycznych z Hiszpanią, Andorrą, Włochami i San Marino. W latach 2002-2009 pełnił funkcję podsekretarza stanu ds. relacji z państwami. Zajmował się też kwestią broni nuklearnej, podróżował do Korei Północnej i Wietnamu. Był de facto wiceszefem watykańskiego MSZ. Udało mu się wypracować niemały sukces dyplomatyczny w relacjach z Wietnamem, później chciał wykorzystać te doświadczenia w relacjach z Chinami. Rzeczywiście Stolica Apostolska w roku 2005 nawiązała kontakt z Państwem Środka. W 2009 roku Benedykt XVI mianował go biskupem i uczynił nuncjuszem apostolskim w Wenezueli.
Kariera za pontyfikatu Franciszka: Papież powołał go w 2013 roku na stanowisko sekretarza stanu. W roku 2014 kreował Parolina kardynałem; hierarcha otrzymał też wówczas członkostwo w kongregacjach ds. Biskupów oraz ds. Kościołów Wschodnich (dwa lata później także w Kongregacji ds. Kultu Bożego). Wszedł w skład Rady Kardynałów doradzającej papieżowi w reformie Kurii Rzymskiej. W 2018 roku papież wyniósł go do rangi kardynała-biskupa.
Kontrowersje: Parolin nie wypowiadał się nigdy wprost za rewolucją doktrynalną. Bronił celibatu, krytykował wynik referendum w Irlandii o homomałżeństwach. A jednak w 2018 roku określił „Amoris laetitia” jako „zmianę paradygmatu” w podejściu do rodziny. Niewykluczone, że unika zajmowania stanowiska w tych polaryzujących kwestiach, licząc na głosy konserwatystów na kolejnym konklawe.
W roku 2018 doprowadził do zawarcia tajnego tymczasowego porozumienia z Chinami. Porozumienie zostało przedłużone w 2020 roku. Według krytyków doprowadziło do prawdziwej katastrofy Kościoła w Chinach. Prześladowania bynajmniej nie ustały, a katolicy są teraz poddani presji, by ujawniać się i wychodzić z podziemia, co oznacza poddanie się kontroli partii komunistycznej. Według kard. Josepha Zena można mówić wprost o „zdradzie Kościoła” w Chinach. Sam kard. Parolin przyznaje, że sytuacja jest trudna, ale uważa, że mimo wszystko utrzymanie kontaktów z Państwem Środka warte jest wielu ustępstw.
Kard. Parolin był członkiem kardynalskiej komisji Instytutu Dzieł Religijnych (Banku Watykańskiego). Jednak w sierpniu 2020 roku papież Franciszek nie przedłużył jego mandatu w tej Komisji. Na jego pozycji poważnie mógł zaciążyć skandal wokół kard. Angelo Becciu, który był substytutem ds. ogólnych w Sekretariacie Stanu, a zatem najważniejszym po Parolinie człowiekiem Watykanu. Włoska prasa zarzuciła kard. Becciu nadużycia finansowe; przez papieża został usunięty z Sekretariatu Stanu oraz z kierownictwa Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, a co więcej – pozbawiony praw kardynalskich.
Luis Ladaria Ferrer (ur. 1944, Hiszpania). Strażnik teologii Franciszka
Studiował na Uniwersytecie w Madrycie. Wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Studiował następnie teologię w Madrycie oraz w Niemczech, we Frankfurcie. Doktorat otrzymał na Uniwersytecie Gregoriańskim. Później otrzymał profesurę w dziedzinie teologii dogmatycznej na Papieskim Uniwersytecie Comillas w Madrycie. To samo stanowisko piastował na Uniwersytecie Gregoriańskim. Był jego wicerektorem w latach 1986-1994. W roku 1992 został członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej, a w roku 1995 konsultorem Kongregacji Nauki Wiary. W roku 2004 został sekretarzem generalnym Międzynarodowej Komisji Teologicznej. Zajmował się między innymi kwestią dzieci zmarłych bez chrztu. W roku 2008 został sekretarzem Kongregacji Nauki Wiary oraz arcybiskupem. Został konsultorem kolejnych kongregacji, a w roku 2009 wszedł w skład zespołu oddelegowanego do dialogu z Bractwem Kapłańskim św. Piusa X.
Kariera za pontyfikatu Franciszka: W roku 2016 został przewodniczącym Komisji Badawczej ds. Diakonatu Kobiet. Komisja wydała dokument, w którym oceniła sakramentalny diakonat kobiet jako nieposiadający podstaw historycznych. W 2017 roku papież Franciszek kreował Ladarię kardynałem, a następnie powołał go na stanowisko prefekta Kongregacji Nauki Wiary. Purpurat został następcą kard. Gehrarda Ludwiga Müllera. Hiszpan w kolejnych latach wszedł jako członek w skład kilku jeszcze gremiów: Rady ds. Jedności, Rady ds. Kultury, Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich.
Kontrowersje: Hiszpan okazał się wiernym wykonawcą teologicznej wizji Franciszka. Kilkukrotnie wystąpił przeciwko ponawianym przez modernistów postulatom wprowadzenia kapłaństwa kobiet. W roku 2018 uczestniczył w kontrowersji wokół udzielania Komunii świętej niektórym protestantom w Niemczech. Ostatecznie zawarto tu kompromis: Watykan pozwolił na taki krok, ale jedynie w wyniku decyzji poszczególnych biskupów, a nie całego Episkopatu. Kardynał był też twarzą zmiany w Katechizmie Kościoła Katolickiego odnośnie dopuszczalności kary śmierci. Hiszpan nie zajął stanowiska w najbardziej kontrowersyjnej kwestii pierwszych lat pontyfikatu Franciszka, czyli Komunii świętej dla rozwodników. Milczał też w sprawie treści pojawiających się w dokumentach roboczych Synodu Amazońskiego; Deklaracji z Abu Zabi; nie zareagował na skandal Pachamamy.
Luis Antonio Gokim Tagle (ur. 1957, Filipiny). Azjatycki Franciszek.
Przyszły purpurat uczył się przez wiele lat w różnych szkołach jezuickich, ale do zakonu nie wstąpił. Doktorat otrzymał na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w Waszyngtonie. Napisał pracę o kolegialności biskupów w nauczaniu i praktyce Pawła VI. Cieszył się opinią wybitnego studenta i teologa. Jako kapłan i nauczyciel pracował na Filipinach. W 1997 roku został członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej, której przewodził Ratzinger. Został doceniony; w 2001 roku został biskupem Imus na Filipinach. W 2011 roku został arcybiskupem Manili. W 2012 roku włączono go jako członka do Kongregacji ds. Edukacji Katolickiej. Do Kolegium Kardynałów powołany został przez Benedykta XVI w roku 2012. Jeszcze w styczniu 2013 roku Benedykt XVI włączył go do kolejnych struktur Kurii Rzymskiej, Rady ds. Rodziny oraz Rady ds. Migrantów.
Kariera za pontyfikatu Franciszka: Papież Franciszek w 2019 roku uczynił go prefektem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. Po reformie Kurii Rzymskiej, przygotowywanej przez Radę Kardynałów, kongregacja ta ma mieć największe znaczenie w Watykanie.
Kontrowersje: Już w 2005 roku opowiadał się za poluzowaniem celibatu celem zwiększenia liczby kapłanów. Włączył się bardzo mocno w kwestie klimatyczne po publikacji „Laudato si’”. W 2015 roku w związku z Synodem o Rodzinie przekonywał, że trzeba zmienić język odnośnie homoseksualistów i rozwodników w nowych związkach. Nie poparł jednak wprost udzielania Komunii rozwodnikom, choć przekonywał, że nie można wprowadzić jednej ogólnej reguły. W 2015 roku został przewodniczącym Międzynarodowej Caritas. W 2018 roku mówił, że ma przeczucie, iż fraza LGBT pojawi się w dokumencie końcowym Synodu Młodych.
Paweł Chmielewski
