Którym grzechy odpuścicie...

Człowiek, mimo swych ograniczeń, otrzymał władzę odpuszczania grzechów mocą samego Chrystusa, który przykazał Apostołom: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane (J 20, 19-23).

Spowiedź jest wyrazem naszej wiary w Jezusa Chrystusa i w Jego Ewangelię, a także aktem pokory wynagradzającym za pychę, której się dopuściliśmy grzesząc, czyli przedkładając naszą wolę nad wolę Bożą zawartą w Ewangelii.

Spowiadać się należy świadomie. Zacznijmy od tego, czego nie powinniśmy robić. Nie należy przedstawiać listy własnych zasług, aby spowiednik mógł nas pochwalić, niedobrze jest szukać „usprawiedliwień” dla swych grzechów, a już na pewno nie można skarżyć się na grzechy innych. Niewłaściwe jest przystępowanie do konfesjonału po to, by dopełnić formalności koniecznej do przyjmowania Komunii Świętej, bez poważnych postanowień dotyczących przyszłości. Spowiedź nie jest zwykłą rozmową czy referowaniem najdrobniejszych szczegółów na temat tego, co się wydarzyło.

Nie po to Jezus ustanowił sakrament pokuty. Sakrament ów to pocieszenie, ale nie ludzkie, lecz wypływające z Bożego przebaczenia. To wskazówki pomocne bądź to w rozwiązaniu konkretnych problemów duchowych, bądź ukierunkowujące nasze chrześcijańskie życie. To ulga dla sumienia, ale nie taka, jakiej można by się spodziewać po wizycie u psychologa czy psychiatry (zasadniczo spowiednik nie jest żadnym z nich).

Kapłan nie zawsze jest mędrcem czy prorokiem. Nie wszyscy księża cieszą się jednakowymi zaletami, talentami, przygotowaniem czy skutecznością. Nie są nieomylni w udzielaniu rad i mogą błądzić, zwłaszcza jeśli penitent nie przedstawia wydarzeń w sposób wystarczający i obiektywny. Dlatego ważne jest, aby skupić się na rzeczy w spowiedzi najistotniejszej: co Bóg chce nam ofiarować poprzez posługę kapłana.