Krucjata drogą Kościoła

Wszechobecny dziś w Kościele ekumeniczny irenizm wypacza jego doktrynę i historię. Prawdziwy duch chrześcijaństwa tkwi w walce o prawdę – bezcenny jego przykład znajdujemy w świetlanych czasach średniowiecza.

Historyk sztuki Erwin Panofsky badający związek między gotyckimi witrażami a filozofią scholastyczną wielokrotnie podkreślał, jak blisko świetlistość średniowiecznych katedr korespondowała z przejrzystością myśli wyrażanej w traktatach teologicznych (jak choćby Suma teologiczna świętego Tomasza z Akwinu). Podobnie – można by dodać – ta sama co w przypadku dzieł Akwinaty i Dantego jasność, to samo delikatne piękno, ta sama strzelistość, ta sama twórcza potęga przebija z epopei krucjat. Albowiem krucjaty są częścią wspólnego dziedzictwa zakorzenionego w Ewangelii – jak to ujął święty Jan Paweł II w ksią?ce żce Pamięć i tożsamość.

Z kolei Benedykt XVI dowodził, iż arcydzieła sztuki powstałe w Europie w minionych wiekach są niezrozumiałe, jeśli nie bierze się pod uwagę religijnego ducha, który był dla nich natchnieniem. A czyż nie można tego samego powiedzieć o krucjatach, które wyryły na palestyńskich polach bitew taką samą hierarchię wartości, jaką architekci wlali w tamtym czasie w cegły tworzące katedry? Ani krucjaty, ani katedry nie będą nigdy zrozumiałe dla człowieka, który nie poznał sposobu myślenia ich twórców i uczestników, a zwłaszcza źródła ich inspiracji – żywej wiary...