Dotychczasowy arcybiskup Kirkuku w północnym Iraku – Louis Sako został nowym patriarchą Babilonii. Zastąpił na tym stanowisku kard. Emmanuela III Delly’ego, który 19 grudnia ub. r. ustąpił ze stanowiska ze względu na wiek i stanu zdrowia.
Wyboru nowego zwierzchnika katolickiego Kościoła chaldejskiego dokonał Synod tego Kościoła, który od 28 stycznia obradował w Rzymie pod przewodnictwem prefekta Kongregacji Kościołów Wschodnich kard. Leonardo Sandriego. O decyzji 15 uczestników obrad poinformowano 1 lutego na stronie Patriarchatu Chaldejskiego.
Wesprzyj nas już teraz!
Nowy patriarcha urodził się 4 lipca 1948 w Zakho na północy Iraku w rodzinie chaldejskiej. Po nauce w dominikańskim seminarium duchowym pw. św. Jana w Mosulu przyjął 1 czerwca 1974 święcenia kapłańskie jako kapłan archidiecezji mosulskiej. Uzupełniał następnie studia na Papieskim Instytucie Wschodnim w Rzymie, uzyskując tam w 1983 doktorat i w 1984 licencjat w zakresie studiów islamoznawczych na Papieskim Instytucie Studiów Arabskich i Islamskich. W 1986 obronił doktorat z historii na Sorbonie w Paryżu. W latach 1986-97 pełnił posługę duszpasterską w Mosulu, po czym do 2001 był rektorem wyższego chaldejskiego seminarium duchownego w Bagdadzie.
27 września 2003 Jan Paweł II zatwierdził jego wybór na arcybiskupa Kirkuku, i 14 listopada nowy hierarcha przyjął sakrę. Został również patriarszym administratorem diecezji Sulajmanija. Oba te stanowiska piastował do chwili wybrania go na patriarchę. Jest członkiem m.in. austriackiej Fundacji „Pro Oriente” w Wiedniu i Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego. Za swą działalność na rzecz pokoju i praw człowieka otrzymał wiele nagród międzynarodowych, m.in. w 2008 – włoską nagrodę „Defensor Fidei” a w grudniu 2010 – nagrodę pokojową międzynarodowego ruchu katolickiego Pax Christi. Jest autorem 21 książek i ponad 200 artykułów w różnych pismach w Iraku i za granicą. W listopadzie 2010 odwiedził Polskę.
Kościół chaldejski to największa wspólnota chrześcijańska w Iraku. Jest katolickim „odgałęzieniem” dawnego Kościoła nestoriańskiego, od połowy XIX w. znanego jako Asyryjski Kościół Wschodu. Nestorianizm wywodzi swą nazwę od patriarchy Konstantynopola w V w. – Nestoriusza, który głosił pogląd o podwójnym bycie Chrystusa: boskim i ludzkim, i w związku z tym podważał również tytuł Maryi jako Matki Bożej. Doprowadziło to do pierwszego wielkiego rozłamu w chrześcijaństwie. Nestorianie, których głównym siedliskim był dzisiejszy Iran, należeli w starożytności do najgorliwszych misjonarzy – to oni, wykorzystując swe położenie geograficzne, nieśli wiarę Chrystusową daleko na wschód: do Chin, Tybetu, na rozległe ziemi Azji Środkowej. Ale dość szybko ulegli podbojowi przez islam.
Już w 1289 r. część nestorian zaczęła szukać jedności z Rzymem, ale pomyślniejsze próby przypadają na połowę XVI stulecia. W 1553 r. Juliusz III mianował pierwszego patriarchę Szymona VIII, który jednak dwa lata później zginął rąk muzułmanów i sprawa na pewien czas przycichła. Przez co najmniej trzy stulecia toczyły się ostre spory, a nawet walki między zwolennikami a przeciwnikami unii z Rzymem. Od 1830 r. zwierzchnicy tego Kościoła, uznającego zwierzchnictwo papieża, noszą tytuł patriarchy chaldejskiego Babilonu z siedzibą najpierw w Mosulu, a od 1950 r. w Bagdadzie. Liczbę wiernych ocenia się na nieco ponad 350 tys., głównie w Iraku, ale także na emigracji w innych krajach Bliskiego Wschodu oraz w Ameryce i Europie Zachodniej. Jest to jedyny wschodni Kościół katolicki, który ma więcej wyznawców niż Kościół, z którego się wywodzi. Asyryjski Kościół Wschodu liczy bowiem zaledwie 170 tys. wiernych, głównie w diasporze.
KAI
mat
