Ile Azji w Polsce?

Szczątki ofiar tragedii z kwietnia 2010 roku pomieszane i bezładnie powrzucane do trumien (byle zgadzała się waga), pozaszywane w ciałach śmieci – oto szyderstwo i bezgraniczna pogarda okazane w sposób charakterystyczny dla turańskich najeźdźców chełpiących się triumfem nad słabszym wrogiem.

Niezwykłym wprost świadectwem hańby i zdrady jawią się wygłaszane krótko po katastrofie deklaracje ludzi, którzy mieli uczestniczyć przy identyfikacji zwłok. Ówczesna minister zdrowia Ewa Kopacz, dwa dni po tragedii, podczas spotkania z władzami rosyjskimi, w obecności Władimira Putina rozpływała się w zachwytach nad rzekomo przykładną współpracą obu stron: Pracujemy jak jedna wspólna rodzina. I powiem szczerze – po raz pierwszy jestem świadkiem tak dobrej współpracy i uzupełniania się w tej pracy nawzajem.

Niejeden słuchający z dzisiejszej perspektywy tych słów, utrwalonych na krążących w internecie filmach, po chwili pierwszego, jakże uzasadnionego oburzenia, pomyśli jednak: Tym razem nie kłamała! Przecież aby do owej barbarzyńskiej profanacji ciał zmarłych ludzi mogło w ogóle dojść, nie wystarczyła tylko sowiecka pycha i prymitywma pogarda wobec ofiar. Potrzebna była jeszcze dobra współpraca i uzupełnianie się w tej pracy nawzajem – również ze strony nominalnie polskiej.

Niedługo później Ewa Kopacz wygłosiła z trybuny Sejmu RP słowa, które również warto zapamiętać, chociaż na potrzeby oficjalnego stenogramu zostały zmodyfikowane, na korzyść autorki. Również w tym przypadku z pomocą przychodzi nam dokument w postaci zapisu filmowego, utrwalonego choćby w filmie Marii Dłużewskiej i Joanny Lichockiej Pogarda. Minister mówiła: Najmniejszy skrawek, który został przebadany, najmniejszy szczątek, który został znaleziony na miejscu katastrofy, wtedy kiedy przekopywano z całą starannością ziemię na miejscu tego wypadku na głębokości jednego metra i przesiewano ją w sposób szczególnie staranny, każdy znaleziony skrawek został przebadany genetycznie.

Polityczne losy minister Kopacz wiele mówią na temat miejsca, w którym znajdowaliśmy się jako państwo w roku 2010. Po „misji smoleńskiej” jeszcze przez ponad półtora roku pozostała na stanowisku, by zamienić je na fotel marszałka Sejmu, a następnie premiera. Była też szefem własnej partii. Dzisiaj, już po ujawnieniu faktów obnażających „staranność” państwa Donalda Tuska w wypełnianiu swych obowiązków po pamiętnym 10 kwietnia, wciąż staje przed kamerami i z ekranów telewizorów przemawia do rodaków.