Guarani - wierni chrześcijanie z buszu

(…) Dzień 20. Dziwni są. Z jednej strony mam wrażenie, że nam ufają. Z drugiej… ciągle czuję się tutaj nieswojo. To inny świat. Dzień 21. Nie chcą jeść owoców. Nie wiem, dlaczego. Dzień 22. Odprawiliśmy dziś poranną Mszę. Wiara tych ludzi jest wręcz niespotykana! Dzień 23. W trakcie porządków w przyklasztornym ogrodzie ukąsił mnie jakiś żółty wąż. Ich lekarz wyssał mi jad, a sporządziwszy napar, nie opuszczał mnie, dopóki nie odpocząłem i nie nabrałem sił. Dzięki Ci, Panie… – fragment znalezionego dzienniczka pewnego jezuity stanowi dziś bezcenne świadectwo sensu misji zakładanych na pograniczu Argentyny, Brazylii i Paragwaju. Miejsca, które część z nas – świadoma, czym zajmuje się otaczający nas świat XXI wieku – bez wahania nazwałaby pulsującym tętnem zachowanego na Ziemi rajskiego przysiółka.

Tak naprawdę jednak, Indian Guarani nigdy nie było na dziewiczych terenach ponad fantastycznymi kaskadami wodospadów Iguazu – miejscem niewątpliwie bardzo pięknym. Kilkaset białych strug majestatycznie spływa po ciemnoszarych skałach tonących w bujnej zieleni Puszczy Amazońskiej. Jakież wrażenie musiał odnieść pierwszy biały człowiek, który przedzierając się z maczetą przez gęstą ścianę pełną lian, rozbujanych liści wielkości parasola i czyhających zewsząd niebezpieczeństw w postaci jadowitych gadów i płazów, usłyszał donośny, nieprzerwany szum? Jak długo musiał przecierać oczy ze zdumienia, gdy po chwili w osłupieniu stał nad Garganta del Diablo – największej z gardzieli Iguazu? To jedyne takie miejsca na Ziemi. Lecz dla hołdujących pragmatyzmowi Indian Guarani zupełnie nieprzydatne. W swej ekspansji zatrzymali się oni znacznie wcześniej – w środkowej części współczesnej argentyńskiej prowincji Misiones.