Erik J. Dahl, były oficer „wywiadu morskiego”, który kształci amerykańską kadrę wywiadowczą, profesor nadzwyczajny spraw bezpieczeństwa narodowego w Naval Postgraduate School przypomina, jak ważną rolę pełni proces gromadzenia i przetwarzania przez rząd USA i inne organizacje informacji o chorobach. Ekspert jest zwolennikiem stworzenia swego rodzaju globalnego wywiadu medycznego.
Profesor uważa, że amerykańska społeczność wywiadowcza od wielu lat rozważa potencjalne zagrożenie chorobą wśród ryzyk dla stabilności i bezpieczeństwa narodowego. Na przykład w styczniu 2019 roku, ówczesny dyrektor wywiadu krajowego, Dan Coats powiedział kongresmenom, że wybuch epidemii na dużą skalę „może doprowadzić do ogromnej liczby zgonów i niepełnosprawności, poważnie wpłynąć na gospodarkę światową, nadwyrężyć zasoby międzynarodowe i zwiększyć liczbę wezwań kierowanych do Stanów Zjednoczonych o wsparcie”.
Wesprzyj nas już teraz!
Tradycyjne agencje wywiadowcze ds. bezpieczeństwa narodowego, takie jak CIA i Agencja Bezpieczeństwa Narodowego, mogą być przydatne w śledzeniu pandemii po ich zidentyfikowaniu, dzięki informatorom i innym poufnym źródłom wywiadowczych w celu ustalenia, gdzie wybuchła epidemia i co zrobiły inne narody w odpowiedzi na nią. Ale główny ciężar wykrywania pandemii spoczywa na mało znanych agencjach, takich jak Narodowe Centrum Wywiadu Medycznego, które jest częścią Departamentu Obrony i śledzi pojawiające się choroby, zagrożenia bioterrorystyczne oraz zdolności medyczne innych krajów.
Oprócz społeczności wywiadowczej, Stany Zjednoczone dysponują złożonym systemem cywilnego gromadzenia informacji medycznych i dotyczących zdrowia publicznego, koordynowanym przez Centers for Disease Control and Prevention. CDC zarządza około setką różnych systemów nadzoru zdrowotnego, w tym zbiera dane od lokalnych i stanowych urzędników ds. zdrowia na temat szczególnie ważnych chorób, takich jak wąglik, cholera i Ebola za pośrednictwem Krajowego Systemu Monitorowania Chorób podlegających zgłoszeniu. CDC gromadzi również informacje z placówek medycznych i departamentów zdrowia publicznego na temat potencjalnie niebezpiecznych objawów zdrowotnych, zanim zostaną zdiagnozowane przez ekspertów medycznych, w ramach National Syndromic Surveillance Program.
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) opiera się na jeszcze bardziej złożonej sieci międzynarodowych systemów monitorowania zdrowia i chorób. Na przykład Globalna Sieć Alarmowania i Reagowania na Epidemię próbuje zidentyfikować epidemie w krajach rozwijających się. Jednak WHO nie ma własnego systemu wywiadu medycznego. Jej rola ogranicza się do zachęcania i wspierania narodów członkowskich w rozwijaniu własnych możliwości wykrywania i zgłaszania wybuchów chorób.
Inne międzynarodowe programy nadzoru medycznego zbierają informacje z mediów informacyjnych, stron internetowych i innych źródeł w celu zidentyfikowania oraz wydania ostrzeżenia o wybuchu chorób. Działania te obejmują Global Public Health Inteligence Netork, Program for Monitroing Emerging Diseases I HealthMap. Wiele z tych programów udostępnia swoje informacje bezpłatnie resortom zdrowia publicznego, pracownikom medycznym i innym, w tym mediom.
Profesor chociaż broni amerykańskiego wywiadu, jeśli chodzi o proces informowania Białego Domu o potencjalnym zagrożeniu epidemią COVID-19, sugeruje, by stworzyć rozwiązania, które pozwolą na lepszą globalną odpowiedź na pandemię. Wskazuje przy tym, że ponieważ Światowa Organizacja Zdrowia nie dysponuje własnym zestawem wywiadowczego systemu globalnego monitoringu zdrowia, kraje, w tym USA winny położyć większy nacisk na rozwój wywiadu medycznego.
Dahl uważa, że amerykańska społeczność wywiadowcza powinna rozważyć takie kroki, jak zwiększenie uprawnień wywiadu medycznego i powołanie czegoś w rodzaju Narodowego Centrum Wywiadu Medycznego. Tak jak Narodowe Centrum Zwalczania Terroryzmu powstało po atakach na bliźniacze wieże World Trade Center 11 września 2001 r., by zapewnić jedno miejsce koordynacji wszelkich danych związanych z terroryzmem. Teraz winno powstać prawdziwe krajowe centrum wywiadowcze skoncentrowane na zbieraniu wszelkich informacji dot. chorób zakaźnych, terroryzmu biologicznego i innych problemów zdrowotnych.
Najważniejsze działania będą jednak prawdopodobnie podejmowane na szczeblu międzynarodowym – dodaje, sugerując, że już „eksperci” zaproponowali przyznanie Światowej Organizacji Zdrowia znacznie większej władzy w celu egzekwowania sprawozdawczości z poszczególnych krajów, na przykład poprzez zmianę Międzynarodowych przepisów zdrowotnych – traktatu międzynarodowego, który opisuje, co muszą zrobić państwa członkowskie WHO w celu nadania WHO uprawnień kontrolnych podobnych do uprawnień Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej.
Inni zasugerowali opracowanie globalnego systemu wczesnego ostrzegania przed chorobami zakaźnymi i innymi zagrożeniami dla zdrowia, który zintegrowałby i scentralizował pracę krajowych systemów monitoringu chorób. W rezultacie miałby powstać globalny system, podobny do tych, które już istnieją, aby ostrzegać o trzęsieniach ziemi i tsunami.
Profesor opowiada się za skoordynowanym międzynarodowym wysiłkiem, który jest potrzebny jego zdaniem do skutecznego rozwiązania globalnych problemów zdrowotnych. Wyjaśnia, że zdolność dowolnego kraju – nawet USA – do zidentyfikowania i zareagowania na globalny kryzys pozostaje ograniczona i ostatecznie będzie wymagać działań politycznych ze strony państw narodowych, a także społeczności międzynarodowej, aby umożliwić światu wyciągnięcie wniosków z globalnej porażki wywiadowczej w sprawie obecnej pandemii.
Źródło: bignewsnetwork.com
AS
