Europejski przyczółek islamu

Kosowo – obszar wchodzący w skład państwa serbskiego od wczesnego średniowiecza aż do jego upadku w połowie XV wieku – to kolebka państwowości serbskiej, której dalsze losy zdeterminowały w głównej mierze wieki okupacji tureckiej.

W dzień świętego Wita, 28 czerwca 1389 roku (według kalendarza juliańskiego 15 czerwca), na Kosowym Polu starły się mniej liczne siły serbskie pod wodzą księcia Lazara z wojskami tureckimi dowodzonymi przez sułtana Murata I. Książęta albańscy stanęli po stronie Serbów.

Dla Serbów bój na Kosowym Polu – militarnie nierozstrzygnięty, acz niezwykle ważny, gdyż wtedy właśnie w sercu ówczesnego serbskiego państwa zdziesiątkowana została jego elita – stanowi oś pamięci historycznej o znaczeniu większym niż dla nas Grunwald, Kłuszyn i Wiedeń razem wzięte. Nic dziwnego, że Kosowo określają oni mianem ich Świętej Ziemi.

Najistotniejszym następstwem bitwy na Kosowym Polu – starcia otwierającego osmański podbój Europy, w którym po stronie serbskiej walczył i ginął kwiat europejskiego rycerstwa – oraz wynikającego z niej zajęcia Kosowa przez Turków było zasiedlanie tych terenów przez Albańczyków. Naród ów – były sojusznik Serbii – łatwo poddał się islamizacji, a w Kosowie, w myśl zasady divide et impera, pełnił naznaczoną mu przez tureckiego okupanta funkcję miejscowego ciemiężyciela (choć na własnym obszarze etnicznym sam cierpiał ucisk ze strony Turków). Obdarzeni licznymi przywilejami Albańczycy, stanowiący tu warstwę urzędniczą i posiadającą, stopniowo wypierali Serbów z ich siedzib.