Dręczące pytania

Po dwudziestu latach od rozpoczęcia tzw. transformacji ustrojowej lub – jeśli kto woli wierzyć – upadku komunizmu, tak hucznie fetowanego ostatnio w mediach, trzeba w obliczu żywych stale upiorów marksizmu zadać pytanie o determinację i stanowczość w walce z największą zarazą XX wieku, której skutków stale doświadczamy. Ciągle przecież nie nastąpiło wyraźne rozliczenie zarówno z barbarzyństwem ideologii, jak i systemem, który ma na swoim koncie większe spustoszenia niż jego młodszy brat – nazizm.

Ten ostatni doczekał się wyraźnego napiętnowania i ukarania wielu jego propagatorów i zbrodniarzy, a wszelkie doń odniesienia mogące budzić choćby najmniejsze z nim skojarzenie, są oficjalnie zwalczane przez media i europejski establishment. Tymczasem komunizm – odpowiadający za nieporównywalnie większe zbrodnie – jest wciąż obecny na salonach. Najbardziej prestiżowe uczelnie na całym świecie szczycą się wręcz programami, profesorami i wykładanymi przez nich „szkołami myślenia” nawiązującymi do marksizmu. Nauczyciele, dziennikarze i uniwersyteccy wykładowcy potrafią – także w Polsce – podczas prowadzonych przez siebie lekcji, szkoleń i wykładów, bez cienia zażenowania zachwalać dialektykę marksistowską.

Tzw. kultura masowa z reklamą na czele, poprzez żart i zabawę, bombarduje nas komunistyczną symboliką. Wielu nie rażą hasła takie jak „październikowa rewolucja cenowa”, spoty reklamowe nawiązujące do wydarzeń z tego krwawego okresu, kawiarnie, kluby i restauracje od Paryża po Pragę i Warszawę, Kraków i Wrocław, przyozdobione symbolami sierpa i młota, czerwonej gwiazdy oraz portretami komunistycznych zbrodniarzy. Jakby tego było mało, młodzi bezmyślni ludzie, których dziadkowie i rodzice w czasach komunizmu być może tracili życie, zdrowie, a z pewnością godność, dumnie paradują dziś po ulicach w T-shirtach z gębą zbrodniarza Che Guevary, a w kinach prezentuje się filmy o jego „bohaterskich czynach”.