Datowania radiometryczne nie są wiarygodne

Na ile dokładne są sięgające milionów czy nawet miliardów lat szacunki dotyczące istnienia Ziemi, a w konsekwencji życia na niej, podawane w pracach naukowych? Czy metody datowania używane do określania tych dat są wiarygodne? Według Jeana de Pontcharra – niezbyt.

Jest Pan raczej sceptyczny co do metod radiometrycznych wykorzystywanych do datowania dawnych odkryć archeologicznych…

– Tak, jestem sceptykiem. Powód sceptycyzmu dotyczy właśnie założenia badania archeologicznego: czy wynik eksperymentu naukowego jest w odniesieniu do wydarzeń z przeszłości równie pewny i wiarygodny jak co do zdarzeń teraźniejszych?

Znamy odkrycie zaledwie w jego stanie aktualnym. Ale nie możemy znać czynników, które zadziałały od czasu jego powstania aż do dziś. Datowania radiometryczne opierają się na założeniu, że nie było zmian. W datowaniach radiometrycznych przyjmuje się, że odkrycie stanowi układ zamknięty, tzn., że otoczenie nie wywarło nań żadnego wpływu fizycznego, chemicznego, magnetycznego, hydrotermalnego itp., co nie jest wcale takie oczywiste.

Kwestionuje Pan w szczególności dokładność datowania metodą potasowo-argonową. Czy może Pan to wyjaśnić?

– O ile możliwe jest datowanie odkryć organicznych, nawet stosunkowo niedawnych, metodą 14C, to jedyny możliwy system określania wieku bardzo starego materiału archeologicznego stanowi metoda potasowo-argonowa. Używają go przede wszystkim geolodzy do datowania skał. Po ustaleniu wieku skały zakłada się, że jest on również wiekiem odkryć archeologicznych (co – powtórzmy dobitnie – nie jest wcale takie oczywiste).